gevoelens

Als ik me niet goed voelde over vroeger verzon ik wel iets.
Gevoelens wegsteken ben ik een krak in.
Het afblokken van gevoel.
Als je als kind onder iemand ligt schakel je je gevoelens uit.
Je wil het niet, en als je emotieloos blijft en alles kan uitschakelen dan verdwijnt het wel.
Ik heb zo ook jaren geleefd.
Emotieloos.
Telkens als ik me zwak opstelde of mijn gevoelens blootgaf verdween er wel iets of iemand.
Ik ben nooit verliefd geweest op mijn vrouw. Zij was er net op het goede moment. Maar ik had nooit de angst dat zij verdween. Ik had haar tot nu nooit de waarheid verteld. En balanceerde er tussendoor.
Ik ben veel ziek geweest de laatste jaren. Puur stress gerelateerd omdat ik niet wist hoe ik het kwijt moest geraken.
Ik vertelde maar wat...
Bij klachten of als ik mijn draai niet vond had ik steevast hoofdpijn of rugpijn of ik ging ganse dagen plat liggen en deed alsof ik ziek was. Terwijl raasden de beelden door mijn kop van vroeger en als ik er over wou beginnen dan vind ik toch weer iets om het onderwerp te ontwijken.
Ik kon mij ook storten op projecten, ik was diegene waar je op kon bouwen en die er steeds was. Telkens weer.
Maar wat niemand zag was dat ik instort in mijn bed of ergens in een hoekje alleen.
Dit deed ik ook bij mijn nieuwe vriendin. Dingen verzinnen om toch maar niet te moeten praten over negatieve gevoelens of over het verleden. Vasthouden aan mijn kinderen omdat ik ook niet kon plaatsen wat anderen me wijsmaakten.
Een visieuze cirkel waar ik dan maar dieper en dieper in kroop.
Ik deed haar meer pijn dan ik eigenlijk de bedoeling had. Ik wou geen negatieve dingen vertellen omdat ik haar niet kwijt wou.
Ik wou mijn kinderen niet kwijt en vertelde daarom maar wat in mij opkwam. Terwijl ik eigenlijk de waarheid wou vertellen.
Volwassenen hebben mij als kind geleerd dingen te verzinnen. Want ik werd toch niet geloofd als ik de waarheid zei. Vooruit en de pastoor is er voor de mensen. Uw neef gaat trouwen, je gaat hem na al die jaren toch niet moeilijk maken. Hij heeft ook een moeilijke jeugd gehad.
Mijn neef is gescheiden en zijn ex-vrouw heeft hem beschuldigd van ongewenst gedrag naar zijn kinderen toe. Nog steeds is er ongeloof bij mensen die hem kennen.
Ik zwijg niet meer, en schrijf het weg.
Ik ga niks meer verzinnen om dingen te ontlopen of te ontkennen.
Ik wil vooruit en liefst met het dierbaarste wat er achter mij ligt.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen