2 jaar

2 jaar volg ik al therapie na sinds 2017 wat aanmodderen van therapeut naar therapeut, met vallen en opstaan. Eerst met een therapeut die borderline had vastgesteld, waar ik blijkbaar ook aan lijd, om via iemand die het vaststelde over te gaan sinds februari 2020 naar een therapeut die dissociatie behandelt.
Ik ben op goede weg, al hoor ik van haar dat een totale genezing veel tijd en geduld nodig heeft.
Corona en nu kanker hebben al wat roet in het eten gegooid.
De stoornis had ik al lang maar ze was na mijn kindertijd/jongere gaan liggen of toch niet zo fel aanwezig. Al bleek laatst uit gesprekken met de psycholoog dat het steeds in mij heeft geborreld en beslissingen heeft beïnvloed.
In 2017 is het dan terug begonnen met traumaherbeleving, of toch wat mijn lichaam zo ervaarde.
Ik weet dat ik sinds die dag een moeilijk mens ben, en dingen heb gedaan die ik niet wou. Maar iedereen was terug wakker. 
Mensen vinden het weird dat je geen controle hebt over je eigen denken en zijn wie je bent.
En dat is exact wat er dus gebeurt met mij.
Zeker op moeilijke momenten neemt de rest het heft in handen, maar elke dag wat minder.
Dankzij therapie en het willen genezen en leren werken met mijn alters. Die er altijd waren, maar waar ik niet van wist dat ze mij zo beheersten.
Er zijn ganse periodes uit mijn leven weg.
Belevenissen afgeschermd door mijn alters, al jaren blijkt nu.
Nu heb ik herbeleving nachtmerries, en ook nachtangst sinds een paar jaar, en door therapie ben ik me bewust van dingen die gebeurden.
Stilletjes op weg naar een persoon in geheel met alles in mij, en geen ventjes meer die razen over dingen die ik niet wil.
De moeilijke weg, want kanker zit nu in de weg. En ze hebben het moeilijk en ik zelf ook om niet in te storten.
Ik mis vooral mijn lief, die ik echt wel doodgraag zie. 
Hopelijk snapt ze ooit dat ik voor haar wil genezen en kan een normaal gesprek tegen elkaar.
Voorlopig zit dat er nog niet in, het blijft raar om uit te leggen dat je dikwijls niet ik was.
Maar swat.
Morgen terug chemo en de weg verder naar dubbele genezing.
Lichamelijk en geestelijk.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen