"ge zijt te moeilijk"

Mensen ratelen maar door...
Ik krijg er geen speld tussen en als ik verder ga in het gesprek beginnen ze al over iets anders of ratelen gewoon verder.
Het is zo al sinds mijn kindertijd, soms snap ik niet dat ik toch dingen in mijn leven heb gedaan waar toch een zekere sociale  functie op kleefde.
Maar nu deze keer viel het ook mijn dochter op, die zag dat ik naarmate de avond vorderde ik meer en meer naar mijn keuken vluchtte en natuurlijk na een tijdje in een andere gedaante terugkwam.
Die zich dan weer ontfermde over de kinderen en mee opging in het spel, zich volledig onttrekkend aan de volwassen wereld.
Maar wat wil je als je voor de elite der mensdom te moeilijk bent en je blijkbaar wel een leuke tijd met kinderen kunt hebben.
Toen iemand zei tegen mijn dochter "uw papa kan wel goed overweg met de kindjes" ontplofte deze zowat.
En is er blijkbaar een potje overgekookt.
Dat ze het echt niet willen snappen, en dat ik meer zinnige dingen te vertellen heb dan zij allemaal samen.
Het feestje was onmiddellijk gedownsized.
Onrechtstreeks beïnvloed ik al de sfeer, in mijn eigen tuin dan nog.
Maar de vlucht was gemakkelijker en mss ook wel normaal.
Mensen weten niet hoe dit binnenkomt bij mij, om genegeerd te worden. Ik voel mij dan in mijzelf kruipen en dat maakt het net minder weerbaar en natuurlijk is er dan een overname door een alter die spelen met de kinderen meer prioriteit vond.
Uit het verdere gesprek tussen mijn dochter en anderen moet ik dan concluderen dat ik moeilijk ben, niet als ik alleen ben met iemand, maar in groep. En er zijn er blijkbaar nog steeds die het nogal fictie vinden. Alters zijn toch niet echt.
En blijkbaar missen mensen de oude Stef soms, maar op de vraag van mijn dochter of ze zeker zijn dat ik dat wel was toen voor hun neus moeten ze het antwoord schuldig blijven.
Elke situatie is al jaren een andere Stef, van uitbundig tot stil. Van dingen die ik me herinner tot geen benul van het gebeurde of situatie.
Conclusie was dat niemand echt een karakter op mij kan plakken, het is net als mijn diagnoses door al de jaren heen.
Van adhd tot autisme spectrum en honderden testen.
DIS is te moeilijk om te omkaderen.
Maar de kinderen vonden het super...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen