Angst van liefde

Ik ben gediagnosticeerd met borderline en dis. Ik heb al verteld dat dit mij hindert in mijn leven van alle dag. Je ziet dit niet aan mij en toch is het er.

Ik vertel nog liever een leugen om contact te verbreken, dan de dingen proberen uit te leggen zoals ze werkelijk zijn.

Als kind had ik angst om dingen thuis te vertellen omdat ze het toch niet geloofden. Dus vertelde ik maar alles tegen mijn ingebeelde vriendjes. De waarheid hield ik voor mij. Kwam ik al eens buiten met de waarheid werd het geminimaliseerd of kreeg ik zelf het gevoel er schuld aan te hebben.

Of het werd gewoon weggefrommdeld of verzwegen.

Ik heb mijn gedrag aangeleerd er nooit over te praten. Altijd vrolijk. Ook bij mensen die ik leer kennen probeer ik er niet over te beginnen. Of het te ontwijken, de vraag waarom ik zo stil ben of mij wegsteek. Waarom wil je niet meer bellen, waarom laat je niks meer weten. Waarom heb je schrik van mij.

Ik heb geen schrik van jou, ik heb een angst om jou kwijt te geraken omdat ik je graag zie. Hoe liever ik je zie, hoe groter de angst. Hoe groter de angst om over dingen te praten.

Ik ben zo open als een wagenwijde poort. Vraag mij alles wat je wil. Maar over persoonlijke dingen dan gaat de muur omhoog. Helemaal tot de nok.

Ik ben zo de liefde van mijn leven kwijt geraakt door mezelf in straatjes vast te rijden om toch maar niet te moeten praten over wat er in mij omging. Omdat ik het niet uitgelegd kreeg. Omdat ik mij schaam over het misbruik als kind. Hier op dit schermpje krijg ik het uitgelegd.

Aan mijn ex-vrouw en ex-vriendin krijg ik het met kleine stukjes uitgelegd. Als ze me de kans geven natuurlijk.

Ben ik niet te vertrouwen daardoor. Ik vertrouw mezelf niet door mijn ups en downs in de traumaverwerking. Trauma's die ik weggemoffeld had om te kunnen functioneren. Om de leukerd uit te hangen. Mijn stemmetjes die ik daarbij ervaar helpen ook niet. Ik kan mezelf dingen laten geloven.

Ik ben nog steeds stapelverliefd op mijn ex-vriendin. En men zegt in liefde moet je open zijn. En dat ga ik nu proberen.

Gisteren heb ik iemand ontmoet. En ik heb mezelf al vanalles horen vertellen waarom dit niet gaat lukken. Ik ben al rond vragen gedraaid om het niet te verknallen. Maar ik ben ook niet verliefd want de klik is er niet of toch geen grote.

Gisteren had ik een afspraak afgezegd met haar omdat ik er tegen op zag ooit alles te moeten vertellen.

Aan haar schoonheid zal het niet liggen. Dat is net als bij mijn ex-vriendin ook weer een trigger om te gaan lopen van haar. Ik heb totaal geen zelfvertrouwen en hoe meer aandacht en hoe meer je het tegendeel beweert dat ik er wel toe doe. Hoe meer ik in mijn wereldje kruip.

Vandaag heb ik een stap gedaan om er uit te geraken.

Ik heb haar gebeld en toch terug afgesproken om iets te drinken.

Ze heeft ja gezegd.

Nu wil ik haar al een stukje uitleggen.

Ik moet enkel nog de angst overwinnen om effectief naar de afspraak te gaan.

*Ergens hoop ik nog steeds dat ik terug contact met mijn ex-vriendin krijg. En haar alles uitgelegd krijg. Of ze moet mijn hart terug geven om deze nieuwe stap te kunnen nemen.