ik, en mijn ikken

Bij seksueel misbruik als kind ga je je afsluiten omdat je dingen niet wil voelen. Om zichzelf het leed te besparen. Ik maak me klein en trek me helemaal terug in mezelf. Ik stapte als het ware uit mezelf om elke keer opnieuw niet de penis en en de mond en handen te voelen. Ik keek naar een soort pornofilm met mij in de hoofdrol. Elke keer als het gebeurde. Daarom beweert mijn neef steeds dat ik het wou. De kapelaan beweert tot vandaag nog steeds dat er niks gebeurd is. Ik heb teveel fantasie.
 
Mijn dissociatie was een overlevingsmechanisme. Het kunnen wegzetten van de ervaring. Niet bewust ervaren wat er elke keer gebeurde. Nu ik volwassen ben is dit weggezet gevoel er opeens terug. Door een gebeurtenis in mijn leven die ik zelf wou. Maar omdat mensen in mijn nabije omgeving zich gedroegen en gedragen als toen ik het trauma opbouwde. Zit ik in mijn wereldje en geraak er met horten en stoten uit. Mijn lichaam gaat in veiligheid. Het ervaart signalen die me tijdens het misbruik deden dissocieren. Een trigger die ik als kind heb ervaren.
In dit geval roepen en voorwaarden opleggen.

 Ik heb dingen uit mijn kind zijn onbewust meegenomen in mijn volwassenen zijn.  Dingen die ik toen als gevaar ervaarde zelfs niet rechtstreeks verband houdend met het misbruik. Ik stap daardoor uit mijn lichaam. Die reacties probeer ik tegen te houden maar het lukt me niet. Ik weet ook helemaal niet. Buiten het roepen wat de trigger is die me dit trauma doet herbeleven en in dissociatie gaan. Als ik het wist had ik me daar op kunnen voorbereiden en had ik nu een pracht van een nieuw gezin.

 Ik heb dus veel triggers. Na herhaaldelijk misbruik en ook de zelfmoord van mijn eerste echte lief. De trigger is, hier blijkbaar. Als ik er uitstap dan raak ik diegene die ik doodgraag zie niet kwijt. Net als bij roepen...als ik doe wat ze roepen en eisen dan stoppen ze met roepen en stopt het. Ik kan dan uren er na of zelfs dagen er na terug wakker schieten en geleefd hebben op automatische piloot. Berichten gestuurd en geleefd. Mezelf pijn gedaan of anderen. Gezorgd voor mijn kinderen maar niet weten wat of hoe. Dit is allemaal terug verergerd of terug begonnen na mijn willen verhuizen met mijn droomvrouw.
Ja mijn droomvrouw.
De omgeving speelde ook een rol. Het geluid in het huis was net alsof ik bij mijn neef in huis was. Zelfde gekraak, de klok, de kerk...
Wist ik het maar vooraf.

 Ik wist niet dat ik met zoveel stukken afzonderlijke persoonlijkheid zat. Ik ben nooit echt alleen. Maar ik heb mezelf, eentje die alles wil goedmaken, eentje die mijn aanranders wil vermoorden, ik heb veel ikken.
Ikken die mijn ik maken. 
Ikken die dood willen, ikken die mij willen beschermen, ikken die willen zorgen voor anderen...

Ik ben er dikwijls niet bij.
In rel met mijn ikken.
Ik word veel door hen getriggerd.
Mijn psycholoog probeert er nu 1 ik van te maken.
Dat is hard en komt dikwijls uit op een nieuwe trigger.
Op een bewust worden van mijn fouten die ik onbewust gemaakt heb.
Weten dat ik megaverliefd ben en het niet onder controle had in mij.
Het is hard.
En al diegenen die me veroordelen.
Dat ik in een gesticht moet.
Het doet pijn.
Het doet ook pijn dat iemand die me graag zag in de steek laat als vriendin.
Het doet pijn dat vrienden me minder benaderen.
Alles doet pijn.
Ik wil 1 ik worden.

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen