Zelfbouwkit

Dissociatie en misbruik.
Wat ik nu doe...
Er over schrijven en praten kan ik nog niet lang.
Zoveel diagnoses.
Zoveel tegen mijn eigen demonen opgelopen.
Zoveel iemand gekwetst die ik niet wou kwetsen.
Ik denk niet dat velen snappen hoeveel pijn het doet om dat zelf te ontdekken.
Gewoon door beter te worden.
Meer mezelf te worden.
Ik zou graag klokken terug draaien.
Dat is het enige wat ik niet kan.
Nu wil ik het van de daken schreeuwen.
Soms stel ik mij te bloot, en slingert alles terug in mijn gezicht.
Of heb ik een dip of terugval.
Of maak ik iets mee, en sta ik even terug bij af.
Paniek.
En dan niets meer.
Geen gevoel.
Niks.
Ik zag mezelf panikeren en bleef er op kijken.
Ik ben op automatische piloot dingen beginnen doen.
En sjans is het goed uitgedraaid.

Ik schaam me voor wat ik heb.
Echt waar.
DIS.
Vroeger bestond vroeger niet.
Als iemand vroeg heb jij iets meegemaakt zei ik nee.
Waarom een tijd geleden de tranen kwamen.
Snapte ik niet.
Nu wel.
Ik had alles weggemoffeld.
En nu komt het er elke dag meer en meer uit.
Elke dag herinneringen.
De eerste sessies met therapeuten was voor mij ontkennen.
Nu pas bij deze therapeut en denk ik door dat ik het belangrijkste uit mijn leven ben kwijtgeraakt werkt therapie wel.
Samen met de duidelijke diagnose.
Duidelijkheid is alles. 

Ik ben volgens de psycholoog ongrijpbaar en misschien niet te helpen. Maar de herrie in mijn hoofd was niet meer te doen.
Maar de therapie werkt, want dit is het.
Ik herken alles er in.
Ik schaam me niet meer.
Voor mezelf en wil alles vertellen.
Mijn geheugen had de herinneringen gewist.
En nu komt alles terug.
Nu.
Mijn overlevingsmechanisme was ingeschakeld.
En ik schakel het uit.
Ik wil niet meer weglopen en een gesprek veranderen of beginnen liegen om er niet over te beginnen.

Ik ben een soort van kameleon geworden.
Het lukt me steeds beter om er bij te blijven als ik niet meer zelf achter het roer sta.
Gisteren even niet.
De trigger teveel.
Maar ik leer leven met mijn GEBREK.
Tijdens stress momenten val ik nog wel eens uit elkaar.
Maar ik krijg me zelf weer in elkaar gezet.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen