zwevend boven de grond

Ik wil vertellen over mijn ervaringen met dissociatie die ik elke dag ervaar van 's morgens tot 's avonds. Ik wist niet eens dat het klachten waren, ik dacht dat iedereen dat had, het soms afwezig zijn. Het wazig leven.

Ik worstel met de term dissociatie en gebruik de term wazig. Ik ben wazig. Eigenlijk dissocieert iedereen wel eens. In de auto zitten en, wanneer je op bestemming aankomt niet weten hoe je gereden hebt. Op automatische piloot handelen zorgt er vaak voor dat dingen een beetje wazig worden. Maar wanneer wordt het dan een probleem? Wanneer je er last van hebt en/of het je leven negatief beïnvloedt.

Ik dacht dat iedereen last had van boven je lichaam zweven op sommige momenten. Uit je lichaam treden en het even niet voelen. Een paar centimeter boven de grond. Niet weten of je lijf er helemaal is. Net alsof ik er niet echt ben. 

Ik hoor mensen praten, maar ik weet eigenlijk niet wat ze zeggen. Als ik wakker word, voelt mijn lijf vreemd. Is dit mijn lijf. Wat voelt het raar vandaag even schudden met mijn kop. Ben ik er wel vandaag.

Soms is het niet kunnen inschatten hoe ver weg of dichtbij iets staat en een paar keer naast mijn koffie grijpen. Soms is het niet weten of iets echt is gebeurd, of dat ik het heb gedroomd of eraan heb gedacht. Soms is het vragen of iemand wil herhalen wat er is gezegd, omdat ik wel luisterde maar niet hoorde. In bed liggen en niet weten hoe ik mijn lichaam ook alweer moet bewegen; me afvragen of mijn lichaam überhaupt wel bestáát. En soms is het gewoon drie keer tegen deur aanlopen omdat ik niet kan inschatten waar mijn lichaam begint of eindigt. Ik dacht dan dat ik onhandig was. Potten vielen niet zomaar tegen de grond.

Soms kan ik herleiden waar het vandaan komt: een opmerking, een plots geluid, iets wat ik plan wat voor spanning zorgt. Maar meestal is het gewoon mijn staat van zijn: een beetje wazig door het leven hobbelen. Het wazige kan zich rustig opbouwen, als een mist die zich over het land verspreidt, maar het kan ook als een waterval over me heen komen. In het laatste geval is er vaak een trigger aan te wijzen (al kan ik het grootste deel van de tijd nog niet herleiden wat de trigger was). Al met al is het een hele ontdekkingstocht, dit Dissociatieve gebeuren. Wat is normaal? Iedereen heeft immers wel eens momenten of dagen dat ze er niet helemaal bij zijn. Wat hoort bij een normale, gestreste huisvader? Wat is níét normaal, maar wel míjn normaal? En hoe kan ik er dan het beste mee omgaan?

Ik probeer mezelf ‘erbij te houden’ – maar meestal gaat het nog aan me voorbij. Pas wanneer iemand me vraagt hoe het met me gaat, realiseer ik me dat ik geen flauw benul heb.

Ik moet wennen aan deze nieuwe diagnose. Ik moet leren wat echt is en wat echt niet. Elke diagnose zat er tot nu toe naast en het was aanmodderen. Samen met mijn borderline diagnose, dwangneurose