2 dagen kwaadheid over een diagnose

Ik merk dat ik een onderwerp naar voor breng waar velen het moeilijk met hebben.
Ik merk het taboe rond kindermisbruik, en ook het proberen vertellen over de gevolgen hiervan.
Soms hoop ik dat mensen mijn bedoeling zien, en dat ik het merendeel niet schrijf voor mezelf.
Het meeste schrijf ik over wat dit met je doet.
Meer dan de helft van mijn jeugd bestaat uit misbruik en een paar tegenslagen zoals de zelfmoord van mijn lief.
Dit heeft dingen in mij veroorzaakt die je niet kan zien.
Ik heb het met golven moeilijk en moet het zelf ook nog steeds plaatsen. Het is niet op te lossen met een pilletje. Al zou ik dat wel willen.
Hap slik weg.
Het is iets wat je niet aan de buitenkant ziet, het zit aan de binnenkant. Ik weet dat ik mij al jaren raar gedraag volgens mensen. Mij dikwijls onbewust afzonder.
Nu kan ik het uitleggen.
En de laatste dagen was ik kwaad. Omdat ik ook hoopte dat het met een pilletje verdween.
Een paar therapiesessies. 
Nee dus. Het zit dus dieper. Veel dieper.
Ze hebben er al veel diagnoses opgeplakt, maar zoals de psycholoog zei "je hersenen kunnen we niet veranderen".
Dus ja ik was na het gesprek met een arts keikwaad. Die mensen zijn echt niet opgeleid om mensen slecht nieuws een beetje deftig te brengen.
Het is knallen tegen een muur en dan nog eens.
Want mij was verteld dat het met therapie wel opgelost ging worden. Niet dus.
Ik kan er door therapie wel met leren leven.
Dus ja ik was 2 dagen kwaad.
Mensen zeggen dan, amai slecht gezind, morgen is dat over, lacht is, en je hebt geen zin om het uit te leggen.
Dus ja ik was het effe kwijt.
Mijn gevoel dat het wel eens weg zou kunnen gaan, het is nooit weg geweest het zit er al heel mijn leven.
Al die rare momenten in mijn leven worden nu duidelijk.
De angstaanval met mijn trouwfeest, het stilvallen tijdens gesprekken, het niet durven binden, het niet kunnen loslaten van situaties. Het wegrennen van gebeurtenissen. Het valt allemaal als een puzzel in elkaar. 
Ik ga er voor op een andere manier nu, en ga er nog steeds over praten.
Niet voor mij, maar omdat mensen er bij zouden stil staan wat er met iemand van binnen gebeurt.

Grt
stef

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen