Mijn interne chaotische wereld

Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is een zeer disfunctionele, langdurige invaliderende en alomtegenwoordige psychische aandoening. Het is vermoeiend, tijdrovend en frustrerend, maar ik heb technieken en strategieën ontwikkeld om me dagelijks te helpen bestaan.

Hoewel DIS mijn vermogen om te werken en socialiseren heeft beïnvloed, helpen mijn strategieën me om het meeste uit elke dag te halen. Ik hoop dat ze u of een dierbare die met DIS leeft, van nut kunnen zijn.

Het is belangrijk om tegen jezelf te zeggen dat deze ziekte niet jouw schuld is. Je verleden is niet jouw schuld en doorstane ​​trauma's zijn absoluut niet jouw schuld. De schuld ligt puur bij de dader. Onthoud dat alsjeblieft!

Het was lang en moeilijk om door ongerechtvaardigde schuld te komen, maar therapie hielp.

Evenzo vernietigt schaamte de eigenwaarde en vertelt het je dat je geen hulp of acceptatie verdient. Schaamte is bijtend en vernederend, het houdt ons stil, en stilte tijdens de behandeling verhindert herstel. Leren om door schaamte heen te kijken kost tijd, geduld en een gevoelige therapeut.

Mensen met DIS kunnen innerlijke intense schaamte van zichzelf en hun stem ervaren, wat resulteert in een niet aflatende interne dialoog van schuld en zelfhaat. Schaamte kan ook extern komen van de buitenwereld in de vorm van ongeloof, isolement en stigma.

Het lezen over DIS was verwarrend en confronterend. Mijn zoektocht naar antwoorden en oplossingen voor mijn angst leidde me naar talloze boeken en internetbronnen.

Wat ik ontdekte is dat, zoals de meeste psychische aandoeningen, DIS niet noodzakelijk alle vakjes aanvinkt en dat mijn DIS, zoals vrijwel elke ziekte, buitengewoon persoonlijk en gevarieerd is. Veel mensen met DIS zullen zich op een spectrum bevinden - van laag tot hoog of van 0-10. Accepteer dat je overal in het spectrum kunt zijn en dat is helemaal oké.

Het was belangrijk om te begrijpen hoe deze ziekte mij beïnvloedt, en maak je geen zorgen dat mijn ervaring geen leerboek is. Het lezen van talloze boeken bezorgde me waarschijnlijk meer angst dan iets anders. Maar het stelde me wel in staat om de dingen te verwijderen die niet relevant waren voor mijn ervaring en ik vond materiaal dat hielp. Dus lees boeken maar werk alleen aan dingen die voor jou relevant zijn.

Mijn interne wereld is chaotisch. Het is dus noodzakelijk om voor rust en orde in mijn externe wereld te zorgen.

Ik accepteer dat ik slechte dagen zal hebben, maar kalmerende technieken zoals muziek, koken, zelfverzekerd praten (we zijn oké en veilig) en aardingstechnieken zijn nuttig. Het gevoel dat ik de controle aan het verliezen ben, is ontmoedigend en alarmerend, dus afleidingen zoals tv, tijd met huisdieren en zorgen voor mijn kinderen werkt gedeeltelijk voor mij.

Ik leerde plannen omdat het nodig werd voor het basisfunctioneren. Met onvoorspelbaar geheugenverlies kan ik op een bepaalde dag minuten tot uren aan niet-vermelde tijd besteden. Dingen vergeten die ik heb gedaan.

Enkele dingen die ik doe zijn onder meer:

De timer instellen in de keuken

Organiseren van e-mail / mobiele herinneringen voor facturen

Afspraken opschrijven in een dagboek

Opstellen van een dag- / weekplan.

Mijn dagplan is een a4-blad met activiteiten. Ik print dit sjabloon en terwijl ik de dingen doorloop, vink ik het bijbehorende vakje aan. Ik kan eenmalige evenementen invoegen met betrekking tot behandeling, hobby's, studie, ontspanning en afleiding.

Een routine hebben voor stressvolle tijden is ook nuttig. Ik luister naar muziek als ik gestrest ben, of kijk tv-programma's of films om me af te leiden van confronterend gebabbel in mijn hoofd.

Tijden van crisis - zoals suïcidale gevoelens of zelfbeschadiging - vereisen een meer gestructureerd plan van veilige interventies. Ik heb een benadering die ik probeer als het moeilijk wordt.

Zelfverzachtende of aardende technieken om me aanwezig en veilig te houden.

Contact opnemen met mijn therapeut als het uit de hand loopt.

Interne communicatie met mijn stemmetjes is van levensbelang. Dit is een voortdurend werk in uitvoering en ik zal misschien nooit de volledige omvang van mijn systeem kennen.

Zie mijn DIS systeem als een groep mensen in een gebouw. Sommige mensen zie je regelmatig. Je kent ze bij naam en maakt een praatje als je langs de gang loopt. Terwijl anderen die je niet eens kende in het gebouw waren!

Om te begrijpen waarom een ​​bepaalde stem er is, moet je eerst die stem identificeren, hem leren kennen en waaraan hij is gekoppeld. Dit kan jaren of decennia duren, omdat geheimhouding en bescherming de fundamentele basisprincipes van DIS zijn. 'Niet vertellen' want dat is de veiligste optie. Ik twijfel er niet aan dat ook hierin schaamte tot uiting komt.

Sommige van mijn stemmen zijn gemaakt tijdens extreem traumatische gebeurtenissen en het is een uitdaging om ze gewoon te lokaliseren, laat staan ​​communicatiekanalen te openen, omdat hun doel van bestaan ​​is om de trauma's voor mij weg te houden, om die gruwelijke herinneringen vast te houden, zodat ik in de buitenwereld kan leven . Maar voor veel DIS-patiënten is het werken met deze stemmen en het begrijpen van de verontrustende herinneringen die ze bevatten noodzakelijk voor herstel.