VEILIGHEID

Mijn veiligheidsgordel is sinds een tijd weer te strak opgespannen. De getuigenis tegen mijn neef over misbruik nu een paar maanden geleden heeft weer eens wat oude wonden opengereten. Niet enkel in mij maar ook rond mij. Personen die betrokken waren herinneren mij er weer constant aan en ondertussen blijft het mij ook achtervolgen omdat de 1ste en 2de vrouw van mijn neef er een zaak op de rechtbank van willen maken.

De vader van mijn neef is gestorven en op één of andere manier krijg ik dit door mijn ouders in mijn schoenen geschoven. Ik zou het terug aangewakkerd hebben en zijn hart gebroken hebben. Ik zijn favoriete neefje.

Ik heb er nochtans nooit iets van gemerkt want samen met mijn ouders bleef hij vechten om alles binnen de muren van mijn familie te houden. Zeker nadat mijn tante aan kanker gestorven was waar ik het met horten en stoten aan verteld had waarna mijn neef zich totaal niet bewust van de impact op mij voor de totale ontkenning ging.

Of eigenlijk interesseerde het hem gewoon niet. Dat 10 jarig ventje van bijna 11 had teveel fantasie waarom zou hij dat ooit doen met zijn favoriete neef die het zo al moeilijk genoeg had. In die periode werd het drankprobleem en andere problemen van mijn moeder ook duidelijker voor de buitenwereld en de afwezigheid van mijn vader om de werkelijkheid te ontlopen.

Ik leefde al in een bubbel om zelf de werkelijkheid te ontlopen een grote fantasiewereld om te blijven functioneren. Ik creëerde vriendjes die mij hielpen en die er nu nog steeds zijn. Vriendjes die mee naar school gingen en leefden naast de paar vrienden die ik had in school. Want raar gedrag creëert ook een pestomgeving dus om daar mee om te kunnen creëerde ik nog een sterk vriendje die me dan altijd hielp om op te tornen tegen die kinderen. Thuis had ik mijn zusje die ik dan elke keer als mijn moeder in crisis zat ging ophalen en samen met nog een gecreëerd vriendje verzorgde. Eten maken en helpen met wat schoolwerk ging dan vlotter en zo kreeg ik mijn tijd sneller om.

Mijn ouders dachten dat ze mij en mijn zus onder de vakanties naar mijn nonkel en tante lieten gaan dat dit voor ons een leuke periode was. Voor mijn zus misschien wel die dan steeds bij mijn tante was maar voor mij begon daar dan weer een hel met telkens een vriendje dat meeging in mijn wereld om me af te schermen van alles.

Elk moment dat mijn neef met mij alleen kon benutten greep hij letterlijk met beide handen. Hij was dan ook 11 tot 14 jaar ouder en zat godzijdank de laatste vakantieperiodes meer in zijn opleiding bij het leger. Telkens wierp ik een beschermende muur op om niks te voelen. Terwijl het gebeurde zat ik in mijn hoofd op leuke plaatsen of een hele wereld te verzinnen.

In het echte leven werd ik steeds stiller en stiller. Maar ik had wel mijn vriendjes de echte vriendjes duwde ik weg niemand kwam thuis ik ging wel eens naar daar en als het al eens gebeurde dat er iemand thuis kwam dan moest ik zeker zijn dat mijn moeder een goede dag had. En zeker niet als een slappe dweil in de zetel lag of ik hoopte dat ze met één van haar veroveringen de hort op was en pas later of laat thuis zou komen. En zeker niet opeens in een razernij zou ontbranden omdat ik aan het stofzuigen was of wat dan ook. Daar schermde ik mij ook voor af. Dus roepen of kwaad worden op mij heeft een totaal ander effect en je krijgt enkel meer stilte. Later is dit een beetje veranderd in het totaal meegaan in wat er geroepen wordt. Ik bevestig wat mensen zeggen om er vanaf te geraken. Maar wat ik niet besef is dat mensen net nog kwader worden van dit gedrag. En meer kwaadheid hoe meer dat ik stil val een cirkeltje dus waar ik niet zo snel uit ben.

Dus tijdens vakanties ging ik dikwijls in een stand ver van de wereld. In school als een leraar kwaad werd. Bij lawaai. Triggers waren er toen al met hopen en ik was nog geen 11 jaar.

Later moest ik naar de catechese. Mijn tante was ondertussen gestorven en mijn moeder onder dwang in behandeling maar ook maanden afwezig. Maar ik moest niet meer naar mijn nonkel en mijn vader was terug meer aanwezig en heeft dan wel meer dingen op zich genomen. Over het geval met mijn neef werd wel met geen woord gerept maar de band tussen de twee half broers was wel verbroken dus ik vermoed dat er achter de schermen wel woorden zijn gevallen toen. Voor eten zorgde ik nog steeds en op moeilijke momenten had ik nog steeds mijn denkbeeldige vriendjes en mijn muur rond mij.

Maar zoals iedereen in die tijd bij een katholieke school werd men gevormd. En dat namen ze bij mij blijkbaar te letterlijk. Ik mocht met nog andere kinderen bij de kapelaan van het dorp toen op bezoek in zijn huis. Hij gaf een vertrouwde indruk en toen was een kapelaan of andere geestelijke nog heilig. Wat kon er mis gaan. Ik werd zelfs aangespoord door mijn vader en later ook mijn moeder die ondertussen van haar problemen af was of toch op goede weg. Dus ook een film kijken daar werden toen nog geen vragen bij gesteld. De eerste avond was leuk en ik kreeg ook vertrouwen in de persoon. Maar elke keer werd hij meer handtastelijk en telkens verstijfde ik. Net als bij mijn neef werd het een geheimpje. Een geheim tussen ons. Ik had geen reactie en ging al kotsmisselijk naar daar en kwam nog misselijker naar huis. Telkens weer. Het meest angstwekkende was dan nog dat hij ook nog eens proost werd van de jeugdbeweging waar ik bij was. Mijn veilig toevluchtsoord waar hij ook binnendrong. Nergens nog veilig en ik wist niet hoe ik met moest vertellen aan mijn ouders. Ook hier gingen mijn stemmetjes en innerlijke veiligheidsgordel op. Ik voelde niks en zag niks.

Dit heeft geduurd tot op een dag het doek viel. Er waren klachten. En ook ik gooide gesterkt door het verhaal de knuppel in het hoenderhok. Ongeloof was ons deel maar dag op dag werd de kapelaan Overgeplaatst. Hij is zelfs nog pastoor geworden in een andere parochie en verantwoordelijkheid voor het jeugdwerk.

We kregen een gesprek met iemand van het bisdom en een omerta van onze ouders en de kous was af.

Jarenlang had ik last van nachtmerries en stemmingswisselingen en had ik zelfs als kind al een zelfmoordpoging in een toen al soort van psychose na een eenmalige gebeurtenis met een voetbaltrainer bij de ploeg waar ik voor speelde. Deze is wel veroordeeld omdat hij ook meer feiten had gepleegd. Dus deze keer geen bedekking met de mantel der liefde. Ik ben toen na een voetbalwedstrijd niet mee op de bus gestapt. En was te voet naar mijn nonkel gegaan voor een uitleg te doen maar daar was niemand thuis. En hebben ze mij gevonden toen ik in een ijskoude vijver was gesprongen. En uiteindelijk in het ziekenhuis beland. 

Ik heb nog jaren geworsteld met de innerlijke chaos tot ik mijn beste vriendin en eerste lief ben tegengekomen. Ze haalde de angel uit mij en de verstandhouding met mijn ouders werd zelfs beter dan ooit omdat ik terug rustiger was. Ik kon het van mij afzetten door stabiliteit. Jammer genoeg heeft dit maar een goed jaar geduurd tot haar zelfmoord. En gingen mijn demonen er weer volop tegen aan. Een losgeslagen projectiel in de wereld. 

Mijn eerste psychiater zaliger heeft mij na een alarmbel van een leraar op het goede pad gekregen. En mijn demonen geluwd misschien ook omdat ik vastberaden was opvoeder te worden om andere kinderen te helpen. De band met mijn ouders werd voor een deel terug hersteld en na een paar jaar was mijn innerlijke zelf tot rust gekomen.

Nu sinds een paar jaar zijn de demonen er weer en herinneringen weer volop aanwezig. Aangewakkerd door recente gebeurtenissen en blijkbaar projectie en overbescherming van mijn kinderen. Die waar ik al jaren als een leeuwin voor haar kittens zorg.

Het heeft mij al veel gekost de laatste 3 jaar en een relatie met mijn droomvrouw die gek werd van mijn moodswings en typetjes die tevoorschijn kwamen. Chris van den durpel in één verpakking. Deze keer lukt het mij niet zo goed meer om te ontsnappen aan deze psychoses en wanen. En zijn er zelfs een paar persoonlijkheden bij gecreëerd. De laatste weken worden mijn psychoses zelfs versterkt door reacties van anderen op mijn psychoses. Ik blijf verder werken om het te onderdrukken.

Nog één ding, hulpverlening is veranderd. Zeker voor Kinderen. Je hebt awel, 1813, meer gespecialiseerde hulp.

Laat kinderen niet in de steek. 

Ik zat mss in een extreme situatie maar praten is zo belangrijk. Ik kan dit nu pas. Nu het te laat is om dingen te redden waar ik spijt van heb.

En een schuldgevoel blijft steeds in mij knagen.

Bedankt 

Stef