DAGDROMEN

Hoe weet je hoe dissociatie voelt?

Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) komt met een breed scala aan symptomen, waaronder dissociatie, maar hoe weet je dat je niet alleen maar aan het dagdromen bent? Dit is iets dat veel mensen verkeerd begrijpen als het gaat om DIS, en het kan het verschil zijn tussen het krijgen van een DIS-diagnose en doorgaan met het leven zonder behandeling.

Mijn persoonlijke ervaring met dissociatie

Voordat ik de diagnose DIS kreeg, dacht ik niet dat mijn geheugenverlies een probleem was, totdat anderen het begonnen op te merken. Vrienden en familie herinnerden zich de gesprekken die we samen hadden gehad, maar dan realiseerde ik me dat ik me niet kon herinneren dat ze plaatsvonden. Het bleek dat mijn brein in die perioden gedissocieerd was, waardoor ik niet wist wat ik moest doen.

De reden waarom mijn geest in gebreke bleef bij dissociatie, was voor mij geen grote vraag die onmiddellijk beantwoord moest worden. In plaats daarvan was ik meer bezig met het terugkrijgen van mijn geheugen en het voorkomen van vervallen in de toekomst. Pas toen mijn therapeut naar voren bracht dat mijn geheugen vervalt, begon ik me te realiseren dat dit een symptoom was van iets ernstigers.

Dus hoe voelt dissociatie aan?

Voor de gemiddelde persoon kan dissociatie aanvoelen als dagdromen. Stelt u zich eens voor dat u op kantoor achter uw bureau zit en beseft dat u 10 minuten tijd kwijt bent.

Stel je nu voor dat dit meerdere keren per dag gebeurt, volledig onbewust van de wereld die aan je voorbijgaat. Anderen beginnen het op te merken, zelfs vaker dan jij.

Dagdromen kan een leuke, ontspannen manier zijn om uit te rusten, maar als het oncontroleerbaar en onvoorspelbaar is, wordt het een probleem. Dissociatie is een ernstig symptoom van DIS, en totdat het onder controle is, kan het een grote verstoring van het dagelijks leven zijn.

Hoe ga je om met dissociatie?

Helaas voor degenen die met DIS leven, is dissociatie niet altijd een keuze. Wanneer de hersenen een bedreiging van welke soort dan ook registreren (ongeacht of deze levensbedreigend is), wordt de verbinding onmiddellijk verbroken en beginnen ze zich te distantiëren in een poging om zich af te sluiten. Het uiteindelijke doel is te overleven, en de hersenen kennen dit coping-mechanisme het beste.

Door therapie heb ik geleerd geaard te worden als ik angst, depressie of andere symptomen voel waarvan ik weet dat ze een dissociatieve episode kunnen veroorzaken. Weten hoe je in een bewuste staat kunt komen, of dat nu door meditatie of diep ademhalen is, is essentieel om met DIS om te gaan.

Dat gezegd hebbende, kostte het me al maanden om volledig te begrijpen wat mijn dissociatieve episodes veroorzaakte, en ik ben nog steeds aan het leren hoe ik met de aandoening moet omgaan. Het uiteindelijke doel moet altijd zijn om te genezen, ongeacht het tempo. Ik ben dit gaan accepteren, en terwijl ik doorga, blijft het tot nu toe een van mijn grootste motiverende factoren.