diagnose

Een diagnose zou je in staat moeten stellen mensen beter te laten begrijpen wat er met je aan de hand is.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik sindsdien nog meer tegen vooroordelen en met mezelf worstel.

Bij borderline word ik in een hokje geduwd van onhandelbaar individu en een op seks beluste narcist. Iemand die snel agressief is.

Iedereen weet de antwoorden al door dr Google.

Ik ben impulsief dat is correct en stemmingswisselingen vliegen als een razende voorbij. Maar ik heb nog nooit agressief gehandeld zelfs niet verbaal. Of toch niet snel.

Wat ik wel doe is wegvluchten van een situatie.

Ik word ook niet snel verliefd maar wil me wel vastbijten in iemand graag zien. Er voor gaan.

Stalk ik daarom iemand.

Nee.

Verre van zelfs.

Wat ik wel heb is snel het gevoel dat iemand mij niet moet en dat ik er niet bij hoor waardoor ik zelf afstand neem en mijn fantasie de vrije loop laat.

Wat ik merk is hoe meer mensen in je omgeving de diagnose weten hoe meer mensen een afstand van je nemen.

Het grote probleem is natuurlijk dat je niet merkt aan de buitenkant hoe ik me voel.

En na de diagnose dissociërende persoonlijkheidsstoornis werd het enkel erger.

Mensen uitleggen wat het is en mensen het begrijpbaar uitleggen is moeilijk. Corona helpt ook niet echt natuurlijk.

Ik ben er zelf nog steeds niet uit welke stoornis het felste op mij van toepassing is.

Of dat het beiden eigenlijk hetzelfde is en dat het beiden een soort van afsplitsen is in je hoofd.

Borderline meer merkbaar voor mezelf.

Dissociatie nog niet echt de vat op en manier voor mezelf om er mee om te gaan.

Het gebeurt meer vanbinnen.

Dat de twee stoornissen voor mij hand in hand gaan staat vast.

Dat ze invloed hebben op elkaar ook.

Dat ze juist zijn weet ik nog steeds niet.

Ik merk enkel ook door wat mijn ex vrouw verteld dat mensen mij niet echt mijden maar niet goed weten hoe ze daar mee om moeten.

Terwijl ze dit jarenlang wel konden.

Of het was niet zo merkbaar.

Het is er wel steeds geweest.

Dat wel.

Maar het faillissement van mijn zaak en de breuk met mijn lief heeft het terug feller gemaakt.

Of aangewakkerd.

Ik ben meestal degene die op goede dagen probeert contact te zoeken met mensen.

Als ik denk dat ik mezelf ben.

Weet ik dat zeker.

Nooit eigenlijk.

Ik leef al zo lang met alters dat ik het soms niet besef.

Veel dingen die gebeuren worden me verteld.

Ook door mijn kinderen.

Dat het verleden me meer en meer parten speelt terug dat staat buiten kijf.

Ik probeer het te plaatsen en er aan te werken.

Zodat mensen misschien terug meer contact met mij willen en niet de weg van we begrijpen het niet verder bewandelen.