Geestelijke gezondheid en herkenning.

Geestelijke gezondheid voor iedereen 'is een onderwerp waar ik veel over te zeggen heb, zowel als persoon die er gepassioneerd over is dat elke persoon zich bewust is van zijn eigen geestelijke gezondheid, als ook als iemand met een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) die in een lichaam verblijft met een aantal andere identiteiten / alters.

DID stond vroeger bekend als meervoudige persoonlijkheidsstoornis en treedt op na een extreem trauma in de vroege kinderjaren, wat ertoe leidt dat iemands identiteit nooit in één persoon integreert. In plaats daarvan ontwikkelen mensen met DIS ‘alters’, elk met hun eigen naam, leeftijd, geslacht, voorkeuren, antipathieën, ervaringen en herinneringen. Samen vormen deze alters een ‘systeem’, gecompromitteerd van individuen die allemaal in het lichaam leven dat je voor je ziet - daarom verwijs ik naar ‘Ons,‘ Onze ’en‘ Wij ’als we het hebben over onze ervaringen.

Als individu moet ik proberen me bewust te zijn van de behoeften van andere leden van mijn systeem; mijn best doen om voor mezelf beslissingen te nemen die geen schade of leed berokkenen aan andere alters. Als het ‘belangrijkste alternatief’ ben ik het meest bedreven in het omgaan met het dagelijks leven, dus heb ik over het algemeen de ‘leiding’ over ons lichaam. Dit heeft zijn wortels in de vroege kinderjaren, dus voor mij is het iets dat er altijd is geweest, en ik dacht dat alle anderen dezelfde ervaring hadden. Ik geloofde dat iedereen veel andere mensen in zijn hoofd had, door het leven zweefde buiten zijn lichaam en veel tijd verloor, maar praatte er gewoon niet over.

Ik voelde me schuldig toen ik met deze dingen worstelde en had het gevoel dat alle anderen duidelijk zo veel beter konden omgaan. Ik wilde de aandacht niet vestigen op mijn ‘tekortkomingen’.

Soms vroeg ik me af of mijn ervaringen anders waren dan die van andere mensen, maar ik had gewoon niet de juiste woorden om te verwoorden wat er aan de hand was. Het gebrek aan nauwkeurige taal betekende jaren van verkeerde diagnoses en verkeerde behandeltrajecten.

Pas sinds begin 2020 was er een behandelaar die erkende wat ik meemaakte. De vorige keren werd er niet naar mij geluisterd, werd ik zelfs een keer op het matje geroepen om iets wat ik zelf niet begreep of zelfs niet meer wist.

Maar nu zagen ze dat de symptomen niet overeenkwamen met de woorden die ik gebruikte. Ze namen de tijd om erachter te komen wat er aan de hand was en gaven me uiteindelijk een paar woorden die bij mijn ervaringen pasten. Dit betekende niet alleen dat ik inzicht kreeg maar ook dat ik beter kon uitleggen wat er aan de hand was. Ik zal hen die de tijd hebben genomen om te luisteren en te horen voor altijd dankbaar zijn. Die bevestiging en acceptatie is belangrijk voor iedereen die worstelt met zijn geestelijke gezondheid.

Hierna begon ik de andere leden van mijn systeem te erkennen en leerde ik dat alle acties die ik als individu onderneem, invloed zullen hebben op het hele systeem. Dit bewustzijn betekent dat ik nu weet dat ik elke keer als ik het huis verlaat, voorbereidingen moet treffen voor elke gebeurtenis.

Jaren geleden ging ik in mijn eentje naar de apotheek om een ​​recept op te halen. Toen ik aankwam, schakelde ik over naar een jonge alter die bang was en niet wist waar ze was. Hij  belandde van streek in de apotheek, terwijl mensen langs liepen. Hoewel hij een 4-jarige was in nood, omdat hij in het lichaam van zat, stopte niemand om te zien of hij in orde was of om hem te helpen. Ik twijfel er niet aan dat als het lichaam op dat moment was verschenen, er tenminste één persoon naar me toe zou zijn gekomen om dat bange jongetje te helpen dat helemaal alleen huilde.

In het verleden schaamde ik me gewoon als dit soort dingen gebeurden, dus probeerde ik ze te negeren en door te gaan zoals normaal, maar dit werkte alleen tot de volgende keer!

Ik moet accepteren dat dit een deel van mijn leven is, dus het is een kwestie geworden van beter voorbereid zijn op deze situaties, dingen op zijn plaats zetten zodat we, wanneer ze zich voordoen, veiliger kunnen blijven en hulp kunnen krijgen.

Het hebben van veel verschillende alters met verschillende behoeften en persoonlijkheden kan dagelijkse dingen zoals geldbeheer zeker moeilijker maken. Jonge alters die toegang hadden tot mijn bankkaart, en hebben soms dingen voor zichzelf gekocht, dus het is belangrijk om ervoor te zorgen dat ze altijd iers hebben dat ze leuk vinden als ze frontman zijn, zodat ze uiteindelijk niet meer dingen kopen! Het verklaart ook de paniek aankopen en fouten in mijn boekhouding als zelfstandige in de laatste stressvolle periode toen mijn dochter ziek was. Ik was toen mezelf niet meer, en alles werd versterkt door het niet meer hebben van de controle over mijn denken.

Het hebben van alters met sterke amnesie-barrières tussen hen veroorzaakt ook grote geheugenlacunes wanneer iemand anders aan het front is geweest. Dit kan tot moeilijkheden leiden. Soms ben ik bijvoorbeeld door mensen  ondervraagd over discussies waarvan ik niets weet zelfs dingen die ik geschreven of gemaild zou hebben, of die in mijn aantekeningen staan. Dit leidt vaak tot frustratie, omdat ik me niet kan herinneren of het helemaal niet eens ben met uitspraken van andere alters.

Op deze momenten ben ik behandeld alsof ik met opzet niet gehoorzaam ben of ik voel me als een soort dierentuindier-alien-weirdo, of dat ik een leugenaar ben of Doorslechte. O te horen krijgen hoe 'fascinerend' of 'interessant' ik ben en 'weet ik het echt niet meer? ! '

Deze gelegenheden zijn erg moeilijk, maar in het afgelopen jaar heeft de verbetering van mijn eigen begrip van DIS geleid tot een toename van mijn zelfvertrouwen, dus wanneer deze gevallen zich voordoen, kan ik onder woorden brengen waarom dat soort reacties niet nuttig zijn en uitleggen wat ik misschien in de toekomst kan doen of wat anderen kunnen doen.

Het afgelopen jaar ben ik me meer bewust geworden van enkele van de briljante dingen die mijn alters doen en hoe we elkaar allemaal helpen in het dagelijks leven. Ik leer om niet zo bang te zijn en de dingen te doen die we moeten doen, ook al ziet het er raar uit voor andere mensen. Ik begin ook enkele van de meer subtiele indicatoren van een dreigende crisis te herkennen en om hulp te zoeken voordat de zaken echt slecht worden of me even af te sluiten.

Nu ik meer kennis en begrip heb van onze veelheid, kan ik om hulp vragen, verwoorden wat we nodig hebben en uitleggen waarom. Dit is een enorme stap en zal ons in staat stellen vooruit te gaan. Dit verklaart waarom ik vandaag mijn sociale media afsloot. Ik wist dat 1 november mijn meter in het rood ging jagen door flashbacks en herinneringen.

Hoewel het leven met DIS soms eng kan zijn en vaak volledig uitputtend, leer ik mijn alters dankbaar te zijn en me bewust te zijn van wat ze nodig hebben. Ik leer meer over hoe ik naast de mijne voor hun geestelijke gezondheid kan zorgen, en door dit te doen krijg ik hoop voor onze toekomst.