Het weten en niet weten...

"Dissociatie is tegelijkertijd weten en niet weten." 

Er zijn veel dingen die ik weet.

En er zijn heel veel dingen die ik niet meer weet.

Ik heb daarom buiten mijn agenda en dagelijks journal nog wat nieuwe hulpmiddelen ingeschakeld.

Gebruik van timers:

Het hebben van DIS kan maakt het dikwijls moeilijk om dagelijkse structuren in stand te houden. Zelfs als ik geen drukke dag heb stel ik soms mijn timer in om tijdens wakkere momenten steeds wakker te blijven. De timer dient om te proberen mijn alters niet onaangekondigd naar buiten komt en me van mijn planning van de dag te weerhouden. De timer zal me proberen op het goede spoor en hopelijk zeker negatievelingen geen kans te geven in mij. Die timer helpt mij ook om mijn planning van de dag in orde te houden en afspraken niet te vergeten. Dit was vroeger mijn grote probleem, dingen vergeten en mijn negatieve alters te laten overnemen. Dit gebeurt nu minder.

 

Schrijf post-its:

Een van de symptomen van DIS is het horen van stemmen in je hoofd; met elkaar praten, ruzie maken en commentaar geven op dagelijkse taken en wat je doet en beslist. Mijn wijsmakers en overnemers, en dit kon vroeger echt ver gaan, tot het overnemen van mijn zijn en "liegen". Dit kan overweldigend luid worden, en echt vermoeiend.

Nu probeer ik door middel van plaknotities mijn alters te laten communiceren met mij en zo hun denken niet mijn denken te laten overnemen  Het zal je verbazen hoeveel briefjes ik soms vind in huis. Het is een  creatieve manier om met elkaar te communiceren of elkaar te herinneren aan aanstaande gebeurtenissen en niet voor verrassingen te komen staan.  En het allerbelangrijkste: alle stemmen op papier krijgen in plaats van alleen in mijn hoofd. Tot nu toe werkt het nog niet echt voor mij, maar ze beginnen het ook door te krijgen.

Terwijl schrijf ik dit op in mijn journal en schakel ik sommige discussies in mijn hoofd uit.

 

Luister naar binaurale beats:

Als de dingen in mijn hoofd te luid worden, krijg ik een schreeuwende hoofdpijn die alles uitschakelen in mij. Ik denk te vergelijken met een migraine aanval.

Ik zocht en zocht naar alles dat me in deze tijden zou helpen en was ongelooflijk opgetogen toen ik binaural beats vond. Voor mij werken ze elke keer weer. Binaurale beats provoceren onze hersenen om in een specifieke hersengolf (delta, theta, alfa, bèta of gamma) te gaan door simpelweg tonen in elk oor te spelen met een koptelefoon.

Soms moet ik er wel met opletten want er zijn zware alters die dit net niet vatten en soms zo net boven komen.

 

Kennis zoeken:

Als iets mij zelf het hardst beïnvloed is het schaamte. Voor mij komt schaamte in vele vormen voor: een vieze buikpijn, hoofdpijn, een  neerwaartse blik in een gesprek, weglopen van een situatie, mij zelf afbreken in een gesprek, dingen niet doen uit angst niet goed genoeg te zijn, me ongemakkelijk voelen in mijn eigen lichaam en mezelf daar over schamen, wegblijven bij iemand die mij graag ziet, mij zelf wijsmaken dat ik niet goed genoeg ben, enz

Geestesziekte brengt een waslijst aan schaamte met zich mee en nu ik weet wat ik heb verdiep ik mij in wetenschap en feiten. Ik raad drie boeken * aan die me hebben geholpen en waarschijnlijk mijn leven hebben gered.

1. Omgaan met DIS  door James G. Friesen

2. Het lichaam houdt de score bij door Bessel van der Kolk

3. Wij allemaal van Kim Noble

Oefen zelfmedelijden:

Mededogen hebben voor je eigen ervaring e het kunnen plaatsen. En ook erkennen dat er mensen zijn die in dezelfde situatie zitten en zelfs erger. Ik probeer in te zien, al is dat niet gemakkelijk met de negatieve alters,  dat ik tekortkomingen heb en dat ik niet perfect moet zijn, en waarom zou ik die tekortkomingen niet vriendelijk en begripvol tegemoet treden? Velen vinden dat we altijd positief en geen tekorten mogen hebben, en we horenn constant dat we perfect moeten zijn tijdens het opgroeien en op sociale media - maar nu wil ik proberen imperfectie te omarmen. 

Bewaar een 'ontkenningsboek':

Toen ik voor het eerst de diagnose DIS kreeg, bestreed ik de dagelijkse gevoelens van ontkenning. En toen manifesteerde mijn ontkenning zich als suïcidaliteit. Toen ik me dat eenmaal realiseerde, wist ik dat ik een interventie nodig had. Mijn 'ontkenningsboek' helpt me als ik mijn diagnose of het misbruik dat ik in mijn jeugd heb meegemaakt, begin te ontkennen. 

 

Mijn ervaring is dat het delen van een lichaam en geest met verschillende unieke identiteiten als gevolg van ernstig, aanhoudend trauma in de kindertijd vrijwel zeker een chaotisch leven garandeert. Ik heb echter gemerkt dat we de kracht hebben om onszelf veilig door het leven te leiden door gedurende de dag interventies te implementeren en door onszelf weg te leiden van schaamte en ons te concentreren op kleine prestaties.

 

Een psychische aandoening hoeft ons er niet van te weerhouden onze doelen te bereiken en het leven te ervaren waarvan we sinds onze kindertijd hebben gedroomd. Ik geloof in jou. Je bent het waard. Je bent eigenliefde en zelfcompassie waardig. We zijn allemaal. Ik heb mijn diagnose heel laat gekregen, en voor mij is het heel hard werken om dingen uit mijn systeem te krijgen.

Mijn doel blijft uitleggen aan mensen wat het is en hoe ik het ervaar. En ook op zijn minst mensen terug in mijn leven krijgen.