Mijn proberen aanvaarden van HET.

Vragen of opmerkingen die ik soms krijg:

"Is dat niet 'meerdere persoonlijkheden'? ''

"Is dat niet schizofrenie?"

"Ben je gevaarlijk?"

"Zo. hoor je stemmen en zo? "

"Ik kan niet eens zeggen dat je het hebt." Of: "Ik heb je niet zien overschakelen."

"Je zal nooit eenzaam worden met een heleboel persoonlijkheden in je hoofd, is het niet?"

Nee, dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) wordt niet langer "meervoudige persoonlijkheidsstoornis" genoemd. Nee, het is niet hetzelfde als schizofrenie. 

Ja, er zijn stemmen, maar ze zijn allemaal intern en ze maken allemaal deel uit van mij. En alleen omdat je niet hebt gemerkt dat we de switch maken, wil nog niet zeggen dat we niet met ons bij je geweest zijn. Het is subtiel en een aandoening die is ontworpen om verborgen te blijven, dus nee, je merkt het waarschijnlijk niet of je moet met mij samen leven.

En de realiteit is dat DIS voor het grootste deel een zeer eenzame, slopende aandoening is - voor ons in ieder geval.

Dissociatieve identiteitsstoornis wordt over het algemeen veroorzaakt door aanhoudend, zich herhalend trauma uit de kindertijd en als afweermechanisme integreert het kind niet goed met een volledige eigenwaarde. Het kan gepaard gaan met comorbide stoornissen, waaronder posttraumatische stressstoornis (PTSD), eetstoornissen, chronische pijn, borderline, middelenmisbruik, bipolaire stoornis enzovoort.

Het geheugenverlies dat gepaard gaat met DIS wordt vaak niet herkend door de mensen om ons heen, en is iets waarmee neurotypische mensen proberen te vergelijken, maar dat kunnen ze niet. Het wordt wakker en ziet dat het 300 euro heeft uitgegeven zonder dat het zich iets herinnert, het heeft een afspraak gecancelled, het zit bij je beste jeugdvriend terwijl hij praat over herinneringen van school en herinneringen van de vorige week, en hoe hard je ook vecht om ze te onthouden, je kunt het niet. Het herinnert zich niet het huwelijk van je zus, je vorige liefde of wat je vijf minuten geleden deed. Het is je dagboek lezen over wat je gisteren hebt gedaan en het niet kunnen geloven. Het herinnert je je kindertijd, je puberteit en alles tot dit huidige moment niet meer en leeft in het onbekende of je je dit morgen wel of niet zult herinneren. Het is een gevecht om aanwezig te blijven, maar hoe hard je ook je best doet, het lijkt alsof je het niet bij kunt houden.

Het is niet weten hoe welk deel van jou op een bepaald moment "eruit" zal komen. Die verschillende voorkeuren en antipathieën hebben als het gaat om eten, kleding, mensen, plaatsen en dingen. Het heeft hoofdpijn en lichaamspijn wanneer een ander deel van je naar voren komt. Het ene moment houdt het van het ene en het andere moment haat het het. Het gaat van praten naar zwijgen, van wandelen in het winkelcentrum tot flauwvallen door een opdringerige herinnering waarvan een deel zich nog niet bewust is. Het verandert gesprekken met iemand snel en kan het pas later merken. Het is een heen en weer strijd om niet te weten of je een externe persoon wel of niet vertrouwt, omdat sommige delen van jezelf dat wel en andere niet doen.

Het is niet weten waar je in deze wereld past en je altijd losgekoppeld en ontkoppeld voelen van jezelf, de wereld en de mensen om je heen. Het is niet weten wie je bent, wat je doel is of een gevoel van eigenwaarde hebben. Het zit in het kantoor van je therapeut terwijl hij tegen je zegt: 'jij bent ze allemaal', en het worstelt om het te accepteren omdat elk onderdeel totaal anders is dan het volgende; ze hebben elk hun eigen aparte herinneringen, hun eigen werelden, hun eigen vrienden, stemmen, hobby's, interesses en manieren waarop ze zichzelf gedragen en met dingen omgaan.

Het ontkent dat je DIS hebt, want als je de diagnose accepteert, betekent dit dat je accepteert dat het trauma waarmee je als kind te maken kreeg, jou echt is overkomen en niet iemand anders.

Maar met acceptatie komt dankbaarheid en erkenning, voor ons allemaal die hier zijn, voor hen die ons ons hele leven beschermen. Het is een erkenning voor elk onderdeel, voor alles wat ze blijven doen en voor ons allemaal langzaam aan het samenwerken ook met de negatieve, dag na dag, ondanks het stigma, ondanks de schaamte en ondanks de onderliggende waarheid die schuilgaat achter de oorzaak van onze DIS.