Het zijn niet enkel alters
Constant moet ik rekening houden met anderen, en nee niet enkel met mijn vriendin of ex, of kinderen, schoonmoeder, zus en vader of moeder.
Vrienden en buren.
Ook met alles en iedereen die in mijn kop zit.
Vroeger werd ik stapelgek als ik iets besliste, of iets dacht of zei wat niet mijn gedacht was, en iedereen in de clinch ging tegen mij.
Want geloof mij, mensen ruiken zwakte, of maken zich nog drukker als jij weer van gedachte verandert of iets doet wat ze niet verwachten.
Sommigen zoals mijn ouders verwachten geen tegenspraak, en ja ze zijn jong, ze waren jong. En ze hebben jarenlang ook mee in mijn hoofd gezeten en nu nog steeds, van buitenaf dan, want ik hoor ook constant iedereen binnen in mijn hoofd. Maar deze gaan dan net rellen met wat er van buitenaf gebeurt.
Hoe dikwijls ik zo mijn vriendin bijvoorbeeld gekwetst heb kan ik niet op één hand tellen.
Hoe lang ik niet wist waarom ik dit deed, lang, veel te lang. Knettergek werd ik er van en zij ook.
Reactie vroeg om tegenreactie en ook zo een kettingreactie aan blijkt nu triggers en ruzies en dichtklappen en zelfs ziek worden van ellende.
Ik heb veel ruzie gemaakt waar ik uiteindelijk niks van snapte en ik weer zelf uit de lucht viel.
Nu schrijft iedereen, zelfs mijn alters in een schrift, dag per dag. En zo weet ik weer wat mij en ook hen triggert.
Hopelijk komt het ooit goed.
Reacties
Een reactie posten