Tien pond geweldig tien pond gek

Ik ontmoette eens een vrouw die me vertelde dat "... een pond gek meer dan tien pond geweldig weegt." Het deed pijn om te horen en die opmerking is een groot deel van waarom we nooit vrienden zijn geworden. Toch begrijp ik haar punt. Soms kan al het fantastische dat ik kan opbrengen niet concurreren met de destabiliserende effecten van DIS. Van mij houden betekent verlatenheid accepteren, vrienden maken met eenzaamheid en jezelf vastbinden voor een wilde en soms misselijkmakende rit. De ene dag wordt je geliefd en aanbeden, de volgende dag word je behandeld met koude onverschilligheid. Sommige alters zien je als een kameraad, maar niet als een romantische partner. Voor sommigen ben je een last; voor sommigen een speelkameraad. Voor anderen ben je een vreemde, of zelfs een bedreiging. En het is niet alsof je kunt kiezen met wie je omgaat of, zoals in mijn geval, zelfs de beleefdheid kunt verwachten te weten met wie je op een bepaald moment te maken hebt. Intieme relaties zijn al moeilijk genoeg zonder die mate van dubbelzinnigheid en inconsistentie. Liefde kan niet leven van sporadisch voedsel, hoe heerlijk ook.

Soms is minder genoeg:
Delen van mijn systeem hebben onvermoeibaar gewerkt om haar weg te duwen, met veel succes. Ik had gehoopt dat het anders was, zelfs nu nog verhinderen ze mij een stom kadootje af te geven.
Maar ik snap haar keuze wel. Ze voelde zich verlaten door mij...
Ik zie het zo:

'Stel je voor dat je een gesprek hebt met iemand. Halverwege je zin draaien ze zich om om uit het raam te staren en zijn ze weg. Je praat tegen jezelf.'
Dit soort kleine verlatenheid maakte deel uit van haar dagelijks leven. De eenzaamheid die het gevolg is, zal des te frustrerender zijn, wetende dat ergens in dat lichaam je partner is, maar je kunt er niet bij. Ik aarzel tussen strijd om die eenzaamheid te verlichten en een wrok erover voelen. Ik kan niet alle verliezen in mijn intieme relaties goedmaken zonder er zelf wat op te lopen. Dus ik hoop dat mijn volgende partner en ik proberen de grenzen van DIS te accepteren. 
En zal zij of hij besluiten dat tien pond geweldig in feite meer weegt dan een pond gek.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen