vrouwendag: mijn psycholoog Leen is een supervrouw

In verwarde toestand is mijn zelfbesef totaal zoek en dat begrijpen mensen niet. Hulpverleners willen altijd met woorden communiceren, dat staat vaak in de weg, dus is die zoektocht naar iemand die me kon helpen een marteling geweest.

Wat helpt bij zo een verwarde toestand is dat mensen vriendelijk zijn, bij me kunnen blijven, mijn hand vasthouden of zoiets. Gewoon een beetje menselijk contact een welkom om terug te keren naar de realiteit. Maar vaker maak ik mee dat mensen niks met me te maken willen hebben en grenzen trekken of zich serieus boos maken.

Ik leef grotendeels gezond en normaal, alleen heb ik wel een complexe aandoening die inmiddels een dissociatieve identiteitsstoornis heet. En het was moeilijk om iemand te vinden die dat durft te behandelen en ook de diagnose kon stellen. Dat was eigenlijk vanaf het begin van mijn psychiatrische carrière al een probleem, ik was altijd een onhandelbaar geval.

Aan de ene kant ben ik de verwarde persoon die zorgt voor te veel incidenten, en dan bedoel ik overal. Die zogezegd hulp nodig heeft. En aan de andere kant zeggen de instellingen: “Nee, dit is te ingewikkeld, dat gaan wij niet doen.” Er vallen gewoon heel veel mensen zoals ik tussen wal en schip omdat de diagnoses breder maar de behandeling steeds nauwer wordt en je aan een steeds kleiner profiel moet voldoen om überhaupt in therapie te kunnen.

Borderline was eerst mijn hoofddiagnose waarmee ik mijn eerste echte hulp kreeg na wat niet zelf gevraagde relatie therapie. Het was best wel schrikken om die diagnose te krijgen. Ook omdat ik toen dacht, daar kom ik nooit meer vanaf. Borderline is zo een diagnose, waar als je de lijst afvinkt aan kenmerken je jezelf gewoon een monster vind. Dus ik schrok er heel erg van dat ik dat blijkbaar ben.

Ik merkte ook dat ik in de hulpverlening werd gediscrimineerd met de diagnose borderline. Dan ben je opeens iemand die manipuleert en die aandacht zoekt met zelfbeschadiging. Dus die diagnose maakte het eigenlijk niet beter doordat psychologen het contact met iemand met borderline ingewikkeld vinden en ik vrij snel weer hulpeloos stond.

Nu heb ik Leen gevonden, Leen is super. Ik heb een klik met leen misschien zelfs een beetje te. Ik ben sinds zij mijn psycholoog is nog nooit zo open geweest. Zij haalt als geen ander mijn alters boven en heeft een soort van contact gevonden. Iedereen in mij, de 15 of meer persoonlijkheden en ik voelen zich er goed bij en open. Zelfs diegenen die een verhaal hebben kunnen het kwijt aan haar.

Zij leert mij trukjes om met mijn alters in harmonie te leven en te communiceren.

Zij is ook diegene die borderline heeft afgevinkt als een deel van mijn dis, maar me niet catagoleerd als onhandelbaar en zij probeert zelfs oplossingen mee te zoeken om dingen te herstellen.

Mijn psycholoog is een supervrouw.

Zij red mij elke dag.

Bedankt supervrouw.