brief aan iedereen!!

Een normaal leven wil iedereen toch wel in meer of mindere mate.

Voor mij is dat elke dag vechten tegen andere persoontjes die in mij leven. En mij als parasieten gebruiken om hun leven te leiden. Met hun maniertjes, zin en onzin.

Bij stress momenten en trauma herbeleving nemen ze mijn persoon volledig of gedeeltelijk over, en ik had veel stress en herbeleving de laatste jaren.

Maar vooral het constante praten in mijn hoofd door bepaalde persoontjes is vervelend.

Iedereen heeft wel iets en moet leven met bepaalde onvolkomenheden of dingen die hun persoon beter maken, ik moet leven met zo een paar individuen die graag hun persoonlijkheden doordrukken, hun gevoelens, pijn, en ook hun betere kantjes.

Ik begreep nooit wat er gebeurde met mij, en ik word gezien als een rare gast die anders is. Rare dingen vertelt, afwezig lijkt, soms teruggetrokken, dan weer te enthousiast. Iemand die veel vergeet, maar ook veel weet.

Die liegt omdat hij stukken kwijt is uit zijn leefwereld en moet verder borduren op verhalen van iemand anders, of een persoontje die iets heel anders beleefd heeft of uit bescherming tegen gevaar dat er niet meer is maar het zo beleeft een verhaal anders inkleed.

Ik weet pas, na lang zoeken en psychologen afdweilen wat er aan de hand is. Jaren heb ik met mezelf gevochten en door het leven gesparteld. Niet wetend wat er aan de hand is. Mijn psycholoog heeft mijn persoontjes ontdekt, en leert mij nu hoe ik iedereen aan de beurt laat komen. Verklaart mijn gedrag. Mijn ziekte verschijnselen. Ze zet mij op weg naar begrip voor mezelf.

Maar ze doet mij ook inzien dat ik door mijn ziekte fouten heb gemaakt of mensen pijn heb gedaan door mijn gedrag of mijn veranderingen.

Nu is het aan mij om dit uit te leggen.

Waarom wil ik dingen, maar verander ik op het laatste ogenblik van gedachte. Dat is mijn systeem dat in beveiliging gaat, het lichaam en geest dat blokkeert. Het ergste is die fouten kunnen herstellen, en mensen laten begrijpen hoe het werkt. Want ik schaam mij voor deze onbedoelde uitingen. Ook het soms stopzetten van vriendschappen en relaties zonder dat ik het zelf besefte, en dan zelf voor onvoldongen feiten kwam te staan die ik zelf niet kon plaatsen.

Ik trok dan maar mijn muur op rond mij, zodat er niemand door kon en ik vooral mezelf kon zijn maar wel alleen.

Nu begrijp ik dat dit de verkeerde manier is, en dat ik net interactie moet maken met mijn persoontjes.

Ik vind het vooral moeilijk om vrienden onder ogen te komen, want horen zij het verschil? Of begrijpen zij het verschil tussen de echte Stef en de persoontjes met de migraine of de pijn die er niet is maar wel voor hen en dat ik zo overkom als een aansteller of zo lijkt het toch voor mij.

Doofheid voor een paar uur, enz.

Ik wil mij excuseren voor alle rare gedragingen en wendingen in mijn denken, het stopzetten van contacten, het niet kunnen uitleggen of niet meer weten wat er gebeurde.

Alles is de oorzaak van trauma veroorzaakt als kind en jongere, en ik werk er aan. Stukje voor stukje. Met vallen en opstaan.

Proberen te leven met herinneringen en ze proberen te plaatsen. Niets meer verzinnen om het niet te moeten uitleggen.

Mijn leven in handen nemen en herstellen.

Dissociatieve persoonlijkheidsstoornis.

En alles wat er nog rond hangt, mijn borderline, hsp, mijn aandachtstoornis veroorzaakt door het constante geraas in mijn hoofd, mijn boulimia, OCD, Faalangst, geheugenproblemen, PTSS, zelfmoordgedachten, uitstelgedrag,...

Het is maar een deel van het ganse geheel.

DIS.

Dus als ik bij je ben en ik dwaal af in een gesprek of ik lijk heel ver weg te zijn.

Mijn stem veranderd.

Ik ben een afspraak vergeten.

Ik vlucht weg van je.

Ik lijk het moeilijk te hebben om contact te onderhouden.

Ik negeer je.

Of net andersom.

Ik herinner me iets niet meer, help me dan de link te leggen of er over te praten.

Vind ik je geweldig maar zijn er sommige dagen dat het niet zo lijkt.

Eet ik te veel.

En de dag of een uur daarna wil niks meer eten.

Doe ik werkjes dubbel.

Herken ik je niet direct.

Herinner ik me je naam niet.

Bel ik niet terug.

Gedraag ik me opeens anders.

Enz...

Ik werk er aan.

Met een journal, en gesprekken.

Ik maak afspraken met mijn persoontjes.

Ik schrijf dingen op.

Als we ooit vrienden waren en ik probeer je terug te contacteren, negeer me niet, ik wil je iets vertellen over dit leven en iets herstellen.

Vind je het de moeite niet, dan is het zo.

Maar hopelijk lees je dit, als familie of vriend, vriendin, ex-partner,...

Mijn kinderen hebben de pluspunten al ontdekt, hopelijk kan iedereen dat een beetje.

En zo word ik steeds meer één met mezelf en de rest.

Dank u.