Beu om me te verdedigen

Het is niet gemakkelijk het in mijn systeem van persoontjes uit te leggen dat ik kanker heb, er is eerder een soort van revolte aan de hand.

Het vechten tegen mij, omdat ze niet willen meegaan in het begrip. De behandeling liefst weigeren.

Wat nu nog het meeste speelt is weer het onbegrip van de omgeving.

Iedereen ziet Stef: de dokter, familie, vrienden..

Sociale media denkt Stef te zien.

Mensen denken dat ze de ziekte dissociatieve persoonlijkheidsstoornis snappen, sommigen durven zelfs weer zeggen dat zij dat ook wel eens meemaken. Het horen van iets of iets vergeten.

Dat is het dus niet.

Ik herinner mij dingen en gesprekken niet, ze zijn weg, niet beleefd.

Zelfs gesprekken over konijnen herinner ik me niet, zelfs niet het doordrammen er over. Dus mensen die me daar over aanspreken dat ik wat overdreef. Ik weet daar niks van, behalve wat ik terug lees.

Ik ben met mijn kinderen naar Brussel geweest, bezoekje aan wat buurten waar ik effe woonde.

Mijn Frans is erbarmelijk, maar volgens mijn dochter schakel ik als gek over in perfect Frans om dingen te vragen. Ongelooflijk want ik heb nooit Franse les gehad buiten wat lagere school Frans.

Met mijn kinderen in de buurt lukt alles perfect, zij weten zelf al te spelen met mijn alters en ze te temperen of weg of boven te halen.

Met hen in de buurt gebeuren er weinig rare dingen want zij ondergaan het maar begrijpen en zien het ook.

De rest van de omgeving, ook exen, willen niet met me praten omdat in hun gedachten IK alles doe. IK ben verantwoordelijk voor alles wat ik die of zeg.

Was het maar zo.

Ik probeer het uit te leggen.

Maar ik blijf weird en verantwoordelijk voor alles.

Het onbegrip blijft voel ik zo aan.

Ik was liever gewoon een gast als iedereen.

Mss soms zelfs echt een eikel.