De diagnoses

Ik kreeg officieel de diagnose dissociatieve identiteitsstoornis eind 2019. Ik ben steeds succesvol geweest in dingen die ik deed, maar telkens ging er iets onverklaarbaar mis. Ik had een gezin, en had beslist om met iemand anders een gezin te stichten, iemand die ik nog steeds doodgraag zie, maar toch werd het verknald. Ik had een succesvolle zaak, maar toch werd het verknald.

Ik dacht dat mijn leven goed ging, om eerlijk te zijn, of tenminste de delen van mezelf die op dat moment mijn leven leidden, dachten dat het goed ging.

Normaal doen

Geen van mijn delen toonde zich ooit schaamteloos anders of apart van iemand anders, behalve mijn therapeut. Je wilt doen alsof en handelen alsof je normaal bent.

In mijn late tienerjaren, kreeg ik de diagnose bipolair, later ook de diagnose autisme en borderline, hsp enz. Noem het op ik had het.

De diagnose bipolaire werd geïnterpreteerd als: "Oh, zijn humeur verandert. Plotseling is hij depressief; plotseling is hij manisch."

Ze zagen niet dat ik overschakelde van een afgesloten en getraumatiseerd deel naar plotseling een deel dat extravert is en plezier heeft.

Niemand nam de moeite om te vragen wat er met me aan de hand was. En zo denderde mijn leven verder.

Er waren veel identiteiten. Het zou moeilijk zijn om ze allemaal te beschrijven.

Er was er een die gewoon van plezier hield, die goed was in sport, dingen als skiën. Hij was goed in het plagen van mensen en sociaal zijn.

Er was er nog een die academisch goed was, die helemaal geen connectie had met het lichaam, die niet in staat zou zijn geweest om te skiën voor het leven van hem.

Sommige mensen zeggen dat er delen zijn die helemaal geen geheugen hebben en geen kennis hebben van wat anderen doen. Anderen zeggen dat er overlap is waar delen zich bewust zijn van anderen.

Voor mij is het gemengd. Sommige delen weten dat er andere delen waren, andere niet. Sommige delen hadden enig besef van wat anderen aan het doen waren en wat anderen voelden, terwijl andere delen dat niet hadden.

Het trauma was gericht op wat er gebeurde in mijn familie en omgeving als kind. Het was extreem disfunctioneel.

Vanaf mijn zesde, werd ik behandeld op manieren die kwetsend, pijnlijk en angstaanjagend waren zowel binnen het gezin als buiten het gezin met nog wat gebeurtenissen waar ik totaal geen vat op had. Het was meer dan 20 jaar fysiek, seksueel en emotioneel misbruik.

Vaak geloofde ik dat ik dood zou gaan. Ik denk dat dat het kern is van waarom veel van deze splitsingen gebeuren, dat je gelooft dat je gaat sterven.

Een groot deel van mijn leven waren er delen die niet wisten dat er veel van dit gebeurde, en toen mensen ernaar vroegen, antwoordden ze: "Ik heb een fijne jeugd gehad, ik ben opgegroeid in een goed gezin en alles was in orde."

Hoewel bij mij de diagnose bipolair was gesteld, heb ik steeds geweten dat het fout was. De zogenaamde symptomen verdwenen als ik reisde of iets , wat niet hoort te gebeuren als je bipolair bent.

Omdat ik in het buitenland was, hadden de delen die in nood waren geen reden om zich te laten zien, omdat ik geen risico liep door de mensen die mijn misbruikers waren geweest dachten mijn delen.

Uiteindelijk ben ik mijn eigen gezin begonnen. Mijn kinderen waren nog jong, maar ze bereikten de leeftijd waarop bepaalde vormen van misbruik voor mij begonnen.

Op dat moment was die herinnering een te krachtige trigger om verborgen te blijven. Deze delen die in die tijd dingen voor mij hadden meegemaakt, begonnen te verschijnen en zich te laten zien besef ik nu. Terwijl was ik dan ook bezig met een nieuwe relatie en zij was jammer genoeg de dupe van dit alles.

Ik was erg verdrietig en kreeg het niet uitgelegd  en had hulp nodig, en terwijl begreep niemand mijn roep om hulp of wat er gebeurde. Terwijl had ik zelf geen idee waar ik hulp voor nodig had.

Iedereen trok aan mij en had theorieën en het enige wat ik wou was bij diegene zijn die ik graag zag maar werd zowel door mijn omgeving als mensen waar ik hulp bij zocht niet begrepen.

De behandeling is het best te omschrijven als langdurige psychotherapie.

We beginnen te leren dat iemand anders veilig genoeg kon zijn zodat alle verschillende delen zichzelf konden laten zien en een relatie met hen konden ontwikkelen. Geleidelijk aan voelen de delen zich veilig genoeg om meer en meer uit te drukken van wat ze weten, wat ze voelen omdat alle delen met één consistente andere persoon spreken, die goed genoeg is in hoe ze zich tot alle delen verhouden en alle delen gelijk respecteert, beginnen de delen te leren samenwerken.

We schreven een journal, zodat andere delen zouden kunnen lezen wat een deel had geschreven of wat men aan het doen was. We zouden het bijhouden en leren om meer in ons hoofd te communiceren.

Ik probeer te leren om het medebewustzijn in bedwang te houden, wanneer alle delen aanwezig zijn en bewust zijn van wat er in de wereld gebeurt en samenwerken. We leren gaandeweg de overweldigende gevoelens in afzonderlijke delen te tolereren. Dat dit al eens mislukt spreekt voor zich, maar wij doen ons best.

Soms vallen de delen zonder inspanning of intentie of wat dan ook gewoon samen. Andere dagen is het een chaos, zeker als er een interne twist is of als zoals gisteren een deel dat we proberen weg te houden het overneemt of onze dagindeling niet klopt.

Ik heb de film Split gezien, en ik was eigenlijk geschokt, vooral omdat het de persoon met een dissociatieve identiteitsstoornis afschildert als een dader van kindermisbruik.

Ik heb mijn hele leven alles gedaan wat ik kon om niet te zijn zoals de mensen die me misbruikten. Elk beetje energie werd gestoken in het anders zijn voor hen, ook al had ik delen die in staat zouden zijn om agressief te zijn.

Ik geloof dat mensen met DIS een algemene persoonlijkheid hebben, omdat alle onderdelen als een systeem werken. Zelfs als een deel slechte dingen wil doen of iemand anders pijn wil doen, als dat gedrag onaanvaardbaar is voor het systeem, mag dat deel het niet doen.

Dat vind ik het meest pijnlijke aspect van de film. Het is buitengewoon misbruik van mensen die al extreem gemarginaliseerd zijn, omdat de hoeveelheid stigma en sensatiezucht over dissociatieve identiteitsstoornissen in de gemeenschap al extreem is.

Ik voel me nu beter in mezelf.

Er zijn momenten dat ik denk van "oh, ik heb er genoeg van, iemand anders die het van me overneemt" maar over het algemeen ben ik blij dat ik het nu weet en krijg uitgelegd. En hopelijk krijg ik de zware periodes van dissociatie terug uitgeschakeld. Zodat mensen ooit de Stef zien in een samenhangend betrouwbaar geheel.