Wij zijn niet gek of raar, enkel een beetje ingewikkeld.

Ik voel de laatste tijd weer veel aan mensen dat ze mij raar vinden of mijden als ze horen dat ik aan een dissociatieve identiteitsstoornis lijd. Ook door de verhalen die boven komen, en soms ook door wat ze denken te weten over mij.

Het heeft me jaren geduurd om een diagnose te krijgen die klopt.

Ik voelde me jaren misbegrepen en nergens op mijn plaats.

Dingen zijn door mijn interne systeem anders gelopen dan ik had gehoopt.

Net als iedereen wil ik gewoon zijn en niet raar reageren.

En als ik het doe, hoop ik tenminste mijn excuses te kunnen aanbieden.

Mijn leven liep niet over roosjes en dit is het gevolg, en niet zoals het in films overkomt.

Wij met dis zijn niet allemaal moordenaars zoals je op tv ziet. We werden overweldigd door pijn en lijden toen we kinderen waren. Het heeft ons veranderd en nu werkt onze geest anders dan die van jou. Maar net als jij willen wij een goed leven hebben.

We hebben door die gebeurtenissen verschillende identiteiten binnen één lichaam. Ze zijn van verschillende leeftijden, hebben verschillende gevoelens, ideeën, talenten en agenda's. We werken heel hard om een ​​functioneel systeem te onderhouden waarmee we de dag doorkomen.

Het schakelen tussen alters is niet erg dramatisch. Meestal zijn de schakelaars intern, naadloos en onzichtbaar. En tenzij u onze therapeut bent of een heel goede vriend, zijn het uw zaken niet. We pakken de zaken zo goed mogelijk aan. Maar ik wil een lans breken voor de stoornis, dus breng ik het toch onder de aandacht.

Als we tijd verliezen, is het echt verloren, een hele hap uit ons leven. We doen niet alsof. Als er iets is, doen we alsof we meer weten over wat er is gebeurd dan we in werkelijkheid doen. Dit is meestal om geen gezichtsverlies te lijden en ook omdat we het vertellen uit een alter zijn standpunt of hoe we dit denken beleefd te hebben. Is dit liegen, nee, want voor ons is het zo gebeurd.

Als een tiener -of kindidentiteit het overneemt, zijn ze geen volwassene die zich voordoet als tiener. Ze zijn een echte tiener of kind. Veeleisend dat ze denken, handelen of beslissen als een volwassene gaat niet werken. Ga met hen om op basis van hun leeftijd en unieke persoonlijkheid als je iemand bent uit hun omgeving en je weet hebt van de stoornis.

De volwassene vooraan is niet de echte wij. Zij zijn de alter die het beste met elkaar om kan gaan in de wereld. De echte wij zijn wij allemaal samen.

Als je met ons te maken hebt in een crisis en er komen identiteiten van kinderen naar voren, negeer ze dan niet en probeer in plaats daarvan een volwassen identiteit  te forceren. Als we een volwassene vooraan konden krijgen om dingen te regelen, zouden we dat doen. Help de kinderen zich veilig te voelen en ons systeem zal stabiliseren.

Wanneer het systeem zich bedreigd voelt, kunnen de identiteiten van de beschermer naar voren komen. Ze kunnen boos, koud of vastbesloten zijn om te ontsnappen. Vat dit alsjeblieft niet persoonlijk op - we zijn gewoon overweldigd. De beste manier om te helpen is terug te trekken en ons veilig te laten worden.

We weten al dat DIS 'controversieel' is. Je hoeft ons er niet aan te herinneren dat sommige mensen denken dat het niet bestaat - wat veel klinkt alsof we niet zouden moeten bestaan ​​- wat veel lijkt op wat we van onze misbruikers hebben gehoord. En dat is meestal dat we niet goed genoeg zijn voor deze wereld.

Er is niets mis met hoe ik ben. We zijn in sommige opzichten anders en net als jij in veel andere. We delen dezelfde wereld en willen dezelfde goede dingen die jij wilt. We zijn niet "gek" of raar - alleen een beetje ingewikkeld.