het verschil tussen dissociatie en traumatische dissociatie

Iedereen dissocieert of verliest al eens de werkelijkheid rond zich. Een boek lezen en even niet meer weten waar je zat, of met de auto rijden en aan je huis stoppen en het is net alsof je net vertrokken was maar je deed er uren over. 

Routine of automatische piloot, dagdromen of even de pijn verbijten van het moment.

Je bent iets vergeten denk je en opeens herinner je het terug.

Dissociatie.

Meestal is het maar even en geen probleem. 

Anders wordt het bij een traumatische ervaring of sexueel misbruik als kind.

Je creëert het als kind om te ontkomen aan de gebeurtenis(sen) en het leed te besparen en te zorgen dat het lijkt alsof je er niet bij was.

En zich terugtrekken in hun Cocoon waar de misbruiker niet bij kan. Het lijkt alsof je in een film zit en kijkt naar jezelf.

Je beleeft als het ware de situatie voor jezelf niet.

Dissociatie is dus eigenlijk iets goeds want het is voor een kind een overlevingsmechanisme puur handelend op instinct.

Wat gebeurt er nu met mij als ik dissocieer.

Eigenlijk hetzelfde als bij iedereen die dissocieert en iets op automatische piloot doet.

Het verschil is dat de oorzaak van de dissociatie ingewikkelder is en gecreëerd is door trauma door misbruik of erger.

Als kind begreep ik het niet en in een poging overeind te blijven creëerde ik een eigen wereld en een mechanisme om me af te sluiten als de signalen van misbruik er aan kwamen. Dat was mijn dissociatieve mechanisme als ik een trigger ervaarde.

Dit mechanisme zit nu al jaren onbewust in mij, en komt boven op de meest onnozele momenten. Het beïnvloed al jaren mijn leven en eigenlijk ook dat van anderen. Triggers maken het verschrikkelijk om gewoon te leven en dit door de meest stomme dingen zoals bvb tomaten of gedrag van anderen of wat iemand zegt, bvb ik zie je graag.

De meeste dingen hebben een link en meestal het sexueel misbruik en dingen die daar rond gebeurd zijn. Nog een goed voorbeeld is gateaux of gebak met crème beurre.

De geur alleen al geeft me kokhalzingen en een trigger. En dit door elk feest waar mijn misbruiker ook was, van verjaardagen tot kerstmis. En legt ook meteen de link waarom ik feestdagen haat.

De reactie is voor mij een automatisme en ik heb dit steeds gehad zonder mij er bewust van te zijn tot de zoveelste mislukking in mijn leven. En de hulp die ik zocht.

Ik heb eindeloos veel triggers en alles heeft een link met misbruik. Ook mijn walging voor de kerk en alles met geloof. 

En geloof me ik ben jammer genoeg goed in dissocieren omdat ik het al vanaf kleuter heb geleerd en het is nooit gestopt.

Ik kan triggeren en me niks maar dan ook niks meer herinneren na uren of soms dagen. En ondertussen vanalles uitgespookt of gezegd hebben en er absoluut niks meer van weten.

Als kind heb ik door dissociatie deeltjes gecreëerd die dan weer verschillende stefkes hebben gecreëerd in de Stef als geheel en niet zoals bij andere kinderen die een stevige positieve of negatieve persoonlijkheid creëren.

En al die ikken reageren anders, woedend, beschermend, sommigen willen de misbruikers vermoorden, sommigen mijzelf, sommigen willen enkel wegkruipen, ... Elke emotie krijgt een eigen ik die bij anderen het grote geheel vormt van 1 persoonlijkheid.

Zo creëer je dus een dis.

De moeilijkheden van dis zijn vrij simpel.

Je leven wordt er door beheerst en je mist veel van je leven en er loopt veel meer mis dan je wenst. Je let even niet op in gesprekken en het ontspoort. Mensen begrijpen je niet of worden kwaad en dat geeft weer triggers en heeft een soort visieuze cirkel. En zorgt dat ik vrij destructief voor mezelf vooral en in moeilijkheden kom met anderen.

Er zijn voordelen maar ik wil vooral van de nadelen af. Eén nadeel is relaties onderhouden, een voordeel is dat ik redelijk onvermoeibaar ben actief en veelzijdig.

Maar toch....

Het is soms een hel.

Ik probeer nu alles te integreren in 1 persoon en de interactie met de persoontjes aan te gaan.

Kanker maakt het even moeilijk maar stilletjes kom ik terug op weg naar genezing.