wegduwen

Ooit is er iemand om mij verhuisd naar mijn dorp om het mij gemakkelijker te maken bij haar te kunnen wonen en zijn.

De eerste stap kwam steeds van haar, alles probeerde ze om mij rust in mijn hoofd te geven.

Niks hielp.

Ze was te mooi, ze had meer kans op geluk bij iemand anders, ik kon haar niks geven, de kinderen willen het niet, wat later,...

Alles was goed om geen stappen in het nieuwe te maken.

Ik hield te veel van haar en daar konden mijn stemmetjes dan ook niet met om.

Buiten het typische borderline gedrag van mij niet goed genoeg voelen en dan weer vol enthousiasme mij er in te storten werden zij ook getriggerd. Stukken die weg zijn, volledig.

Borderline en dis hand in hand.

Soms zijn er mensen die alles voor me proberen, maar door mijn gedrag al eens voor voldongen feiten komen te staan en niet meer weten wat ze moeten doen.

En dan maar zeggen wat ik moet doen, voor hun, en wat ze verwachten.

Het gevolg is meer opstand en chaos in mij, meer wegduwen.

Het is zelfs al zo ver dat als ik het voel ik relaties en vriendschappen al beëindig zonder ze een kans te geven.

Dat doet de andere geen pijn en mij ook niet.

Waarom mijn relatie en getrouwd leven wel leek te lukken was een geluk bij een ongeluk.

We zagen elkaar gewoon heel weinig door mijn werk en haar werk en mijn gedrag te verstoppen.

Een keer we normaler leefden werd de realiteit enkel maar duidelijk.

Degene die speciaal voor mij verhuisd was is nog het verste geraakt. Maar emoties zijn voor mij een warboel en zo is weer een episode geschreven met iemand die van mij de kans niet meer kreeg om het door mij te laten verknallen.