Normaal is het pak dat we aan moeten...

Picasso en Einstein waren ook niet normaal.

Het is vooral hoe mensen naar je kijken en je behandelen bij je roep om hulp om in dat pak te passen zodat mensen je aanvaarden zoals je bent en je zelf hulpmiddelen hebt om in dat pak te passen.

Mijn eerste ervaringen met psychologen is negatief, hun geloof of soms expertise ging meestal niet verder dan het je zo snel mogelijk doen passen in het pak.

Dus de kaart depressie of je nog harder in een schuldgevoel steken, ook de zelfreflectie aanwakkeren hielp niet omdat ik in conflict ging met mezelf. De voorlaatste psycholoog noemde het letterlijk verzinsels.

Dus hoe ga je daar dan mee om, het gewoon doorsturen van verslagen aan mijn huisarts of het uitleggen aan partners aan de telefoon daar had ze geen moeite mee. Dat ik nod meer in een gat viel en een speelbal werd van mijn eigen innerlijke dat boeide niet.

Ken je zo een bal met rekjes, ik was het rekje in het midden en per sessie kwamen er meer rekjes rond, constant meer, helemaal ondergeduwd door mijn stemmen die enkel bevestiging kregen dat zij het voor het zeggen hadden.

Buiten komen bij een gesprek en horen wat ik verteld had van mijn ex terwijl ik zelfs niet bewust was dat ik er had gezeten.

Dat was hoe het er aan toe ging.

Praten praten praten... Zeggen dat ik het gevoel had dat er anderen het overnemen en dat ik stukken kwijt was ik mijn geheugen. Zelfs al bij mijn eerste echte psycholoog op mijn 17de kreeg ik dan geen gehoor, ook over het misbruik heb ik nooit het gevoel gehad hulp te krijgen tot nu.

Ik kan de medicatie niet meer bijhouden die niks veranderen. 

Jaren lang was de reactie alles verdringen en niet praten over alles, een goede psycholoog en geloof dat was alles wat ik nodig had.

Maar blijkbaar moet je helemaal aan de grond zitten om dat geloof te krijgen, want het hokje schizofrenie klopte niet want ik zag geen beelden van anderen en kreeg geen opdrachten, dubbele of meerdere persoonlijkheden werden steeds gelinkt aan shizo en ik paste niet in het hokje, dus werd ik gestopt in moeilijk gedrag, maar dat klopte ook niet, enkel tijdens een opname omdat ze geen diagnose konden vaststellen omdat de psycholoog en psychotherapeut niet geloofde in dis.

Tijden zijn veranderd, oordelen van psychologen ook, ik krijg hulp nu, moeilijk en moeizaam, maar i ik geraak er uit. 

Met schuldbesef naar anderen en ook oorzaken en wat dis veroorzaakt in het dagelijks leven.

Wetenschap en technieken gaan vooruit, had de eerste psycholoog geweten dat je met mijn delen kan praten had het misschien nooit zover gekomen en wist ik ook wat er was.

Nu dacht ik steeds dat ik gekker was dan de rest en dat iedereen stemmen had die afzonderlijk praten, nu ken ik het verschil tussen innerlijke gedachten en andere persoonlijkheden hun gedachten.

Nu moet ik enkel nog de buitenwereld een beetje laten open staan voor ons.