4 jaar geleden...

4 jaar geleden is het dat ik zelf voelde dat er iets ernstig mis was, ik had al langer een gevoel dat ik dingen niet onthield of dat er gebeurtenissen enkel door de verhalen van anderen bleven hangen.

Sporadisch was er iets wat ik zelf herinnerde of toch enkel dingen tussen mijn 17de en 40ste levensjaar. 

Iedereen blijkt zich heel nabije gebeurtenissen goed te kunnen plaatsen, ik nooit...

Of ik dacht eerst dat iedereen het wel had.

Weken en maanden die verdwenen zijn.

In mijn hoofd raasden al langer gesprekken, geen eigen denken leek het zelfs. Maar conversaties onderling of gesprekken naar mij toe, ooit vermeld in het ziekenhuis, maar weggelachen door de arts toen. Dus ik leefde mijn leven.

Tot 4 jaar geleden ik de dag na een dag en door omstandigheden daar iedereen er met zijn neus op zat ik totaal geen besef had van wat er allemaal in en rond mij gebeurde. Een ganse dag kwijt of zelfs dagen.

Iedereen rond mij was kwaad.

Ouders, ex-vrouw, ex-lief, huurbaas, en ik wist niks...

Letterlijk niks...

Het enige wat ik kon opmaken waren discussies in mijn kop...ik begreep er niks van.

De volgende stap was een psycholoog... Wat een calvarietocht, tot nu dan...

Dis met onderliggend borderline, Gilles de la Tourette, PTSS, enz en herinneringen die me constant terug te binnen schieten weggemoffeld in mij.

4 jaar al vecht ik het uit met mezelf en 4 jaar al krijg ik er kop noch staart aan, waarom ik...

Veel verloren en weinig gewonnen, de laatste tijd meer beseffend wat het is waar ik tegen vecht en wat het veroorzaakt en veroorzaakt heeft.

Mensen moeten missen die me bekijken als iemand die alles expres deed en opboksend tegen een harde wereld die niet open staat voor mensen als ik als het geen burnout of depressie is, want dingen die mensen niet in snappen houden ze liever ver van zich.