mijn kerstbrief

Het ergste aan deze kerst zijn niet enkel de herinneringen maar ook het inzien dat je er voor velen gewoon niet toe doet.

Ingewisseld voor de volgende mottige aap.

Mensen die je fouten niet vergeven.

Gewoon in de schuif verloren voorwerpen gestopt.

Ik weet soms ook niet hoe ik dingen moet uitleggen, en zal door de meesten van vroeger wel als leugenaar weggezet worden omdat ze nooit iets merkten en ik een gesloten boek was. Moeilijk te ontwrichten en soms kwam er wel eens iets uit.

In relaties als het te warm werd had ik twee opties, vluchten of seks.

Seks werkt altijd om niet te babbelen, vluchten werkt als de seks niet werkt maar je babbelt dan sowieso niet. Je komt als het ware in de verwijt molen en kwade reacties met het gevolg dat ik nog meer in een hoekje kroop.

Blijkbaar is het gemakkelijk om verder te gaan voor velen en je dan maar een eikel te vinden en dat je nu de reden hebt gevonden doet er niet toe.

Je bent verantwoordelijk voor je eigen daden, dus blijkbaar ook van al je alters.

Nog liever niks meer laten horen en in geval van relaties Tinder swipe en gaan, hoe lelijk de andere er ook uitziet.

Je telt gewoon niet meer, liefde wat stelt dat voor eigenlijk, zeker als je de ander ziet verdrinken.

Herinneringen vliegen door mijn kop, alters wauwelen volle bak deze dagen, zoals op een familiefeest met kerst. En het enige wat ik zelf denk is hoe had het zonder mijn ziekte en verleden geweest. Niemand zou mij zwart maken omdat ze eens iets met ons aan de hand hadden gehad. En ik weer uit onwetendheid en totaal gek van al dat gedoe in mijn hoofd er weer over was gegaan.

Kerstdagen, ik heb er wel is leuke gehad. Maar 90% bestaat uit slechte herinneringen. Hoe kan een mens dan normaal reageren op dingen die alters in verdediging doen gaan, er aan werken is zelfs niet genoeg.

Met elke emdr sessie komt er meer boven en nog meer besef dat ik voor velen een eikel zal blijven want in hun ogen ben ik slecht.

Er zijn zelfs mensen die nog niet kunnen leven na één ding dat hun leven heeft bepaald. Ik krijg een ganse hoop over mij en elke dag is een survival om die dingen uit ons en mijn hoofd te houden.

Kerst is altijd een opboksen tegen zelfmoordneigingen en horen dat je beter verdwijnt.

Des te meer doet het elk jaar pijn dat je bij velen beter kunt verdwijnen.