begrip

Gesprek met mijn psycholoog over hoe mensen over mij denken en hoe hun begrip meestal maar een limiet heeft was boeiend.

Het voorbeeld van hoe mensen niet weten wat het is, merken we altijd aan reacties. Goed of slecht bedoeld.

Je hebt diegenen die niks snappen. Dat zijn dan diegenen bvb die reactie uitlokken. 

Een voorbeeld is: mensen voelen zich aangesproken ook al gaat het niet over hen. Ze roepen en tieren. Ik switch en je krijgt dan een reactie waardoor het lijkt alsof het over u gaat. Dat zijn de leukste achteraf blijkt.

Dan heb je diegenen die alles positief benaderen en niet snappen dat wij zo diep zitten dat positiviteit soms niet lukt.

Sommigen vergelijken het met zichzelf. Eigenlijk zijn deze de ergsten want zo krijg je nooit de kans je aandoening uit te leggen.

Dan heb je nog de mensen die alles minimaliseren. En altijd meer hebben meegemaakt of er volgens hen zelf zijn uitgekomen.

Mensen die nooit trauma hebben ervaren die vergelijken ook meestal met dingen die totaal niet trauma gerelateerd zijn of ja ze hebben iets meegemaakt maar snappen dan niet dat je de knop in je hoofd niet kunt omdraaien. En verder gaan met je leven.

Want zij hebben die scheiding of de breuk met hun lief wel verteerd.

Dan heb je diegenen die vinden dat je niet moet overdrijven of dramatiseren. 

En tenslotte heb je diegenen die zoveel drama maken over iets wat eigenlijk geen drama.

Echte dramaqueens.

En tenslotte volgens de psycholoog ben ik een jongen/man en dat wil zeggen dat je van nature sterk moet zijn en je dus zomaar over alles moet zetten.

En wat ook heel veel blijkt is dat mensen zoveel met zichzelf bezig zijn in deze tijd dat ze iets wat ze niet kunnen plaatsen er niet bij kunnen hebben.

Meestal zijn dat degenen die stoem reageren.