Zwijgen!!

Ik zwijg al mijn hele leven.
Ik moest dit al vanaf mijn 3de jaar ongeveer, zo ver hebben we via emdr ons leven uitgespit samen met de psycholoog.
Zwijgen!! Zwijg maar!! Is voor ons een trigger of een switch naar een andere persoonlijkheid soms.
Het was ons geheimpje dat ik niet mocht verklappen. Je moet dus zwijgen, want het is ons spelletje of je vliegt in de kast en ik doe ze op slot en niemand zal je ooit vinden.
Dat zijn de woorden van mijn nonkel, en wat deed ik als kleuter, zwijgen. Nooit een woord over gerept. Met de stinkende lucht van sigaretten in mijn neus en de warme brei in mijn mond die ik moest inslikken.
Later werd dit dan het verhaal op 2 vlakken. Ik moest zwijgen van mijn neef. En die gasten wisten het niet van elkaar. Of misschien wel. Ik weet niet waarom hij er net als mijn nonkel ook aan begon. Dus ik zweeg tegen mijn tante en mijn ouders, mijn bomma enz... Zwijgen was de boodschap en slikken.
Zwijgen in school moest ik ook, zwijgen van mijn pa en ma, zwijgen of in de hoek, het was minder erg maar ik moet er als kind aanleg voor gehad hebben raar te reageren of in elkaar te krimpen, maar in de hoek belande ik toch, sowieso.
Ik denk dat ik een zekere angst uitstraalde, want de plaatselijke pastoor ging dan ook nog eens op dezelfde toer, en ik moest zwijgen want ik had het al verkloot bij mijn ouders door mijn praten of toch proberen over mijn neef, en de situatie was thuis ook niet rooskleurig.
Dus ongeloof en zwijgen... Weeral... De pastoor is dan na een tijd door het bisdom in een andere parochie gedropt. En ik moest na een gesprek weer zwijgen. Zwijgen van iedereen.
Mijn nonkel werd kwaad, mijn tante was er al niet meer, dus daar stond ik. Zwijgend over alles.
Ik was volgens velen een stil kind, en heel braaf, gesloten en moeilijk. Zeker nadat mijn zusje was gestorven en later mijn beste vriend leek dat voor iedereen de logische uitleg. Misbruik dat verzon ik toch volgens iedereen, een schande gewoon.
Na de lagere school en mijn wat loslipperig zijn is mijn mond dan wat gesnoerd door een vertrouwenspersoon die het ook niet echt weet aan mijn verhaal. En het eerder minimaliseerde, zelfs als vrouw zijnde.
Ik bleef stil, maar deed wel wat uit eigen initiatief, voetballen en jeugdbeweging. Al ben ik daar wel mee gestopt omdat ze mij ten eerste ooit achterlieten op 14 km van huis, en op de jeugdbeweging de proost rondliep, en op het voetbal uiteindelijk ook iemand met losse handjes rondliep.
De enige keer dat mijn ouders het geloofden, maar wel een doofpot operatie samen met de rest. Ik moest zwijgen.
Familie was belangrijk en zo erg was alles nu toch ook niet.
Dus zwijgen.
Ik heb toen wat psychologen gezien, maar ik zweeg vooral.
Ik was 15 en zweeg tegen iedereen.
Vrienden, liefjes, familie en buiten het rare gedrag toen al werd alles ook bij mij innerlijk in de doofpot gestopt. Ik weet zelfs heel veel dingen zelf niet van voor mijn 18de. Om er natuurlijk nog een smak bij te doen om alles af te sluiten heeft mijn vriendin op haar 17de nog zelfmoord gepleegd na slecht nieuws over haar kankerdiagnose en ik heb dan volgens mijn psycholoog helemaal alles afgesloten. Enkel de dissociatieve stoornis moet er al volop geweest zijn gezien mijn brokkenparcours en rare beslissingen of verlies van mensen rond mij.
Nu gebeurt het dikwijls dat mensen zeggen dat ik moet zwijgen, of mij het gevoel geven dat ik niks mag zeggen. Vooral in het wilde weg, niet wetend wat er in mij omgaat. Misschien zelfs een reden voor sommigen om zeker irritant te doen.
Dus ik heb deze week al moeten horen dat ik niet weet wat seksuele intimidatie is of aanranding want geen vrouw, dus ik moet zwijgen want ik maak vrouwen belachelijk.
Of kleineer ze blijkbaar.
Ook op andere vlakken is het blijkbaar de norm dat ik maar moet zwijgen. Zowel in het echte leven als op sociale media. Mensen hun lontjes zijn kort. Overal.
Ik ik ik en hun gelijk, ik laat buiten politici hun ding vertellen, maar mag toch ook mijn of onze mening hebben.
Je weet meestal zelfs niet tegen wie je het hebt.
Dat mijn of onze ideeën anders zijn ja dat is toch bij iedereen zo.
Dus ja, zwijg nu maar! doet mij raar reageren.
Als ik u graag heb ga ik zwijgen, bij anderen ga ik kwader worden en dat kan lang blijven hangen bij sommigen.
En dan reageer ik heel raar soms, tegen bijvoorbeeld mensen met lauwe tweets en mensen die een verkeerd Point willen maken of druiven plukken.

*Ik weet dat ik niet veel bereik heb, maar als je wil mag je dit retweeten of liken als je het leest om het taboe te breken*

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen