dis en kinderen

Het is lastig voor mijn kinderen, dat merk ik dikwijls. Ze vinden de switches soms leuk, en kennen truukjes om mij er uit te krijgen. Maar toch is het niet altijd leuk als ze mij nodig hebben. In plaats van Danny of Els...

Zij zijn ook diegenen die er het meeste met geconfronteerd worden, anderen hebben soms geen benul.

Of weten zelfs niet wie ik nu echt ben.

Eigenlijk weet niemand dat echt.

Mijn kinderen kunnen perfect omschrijven wie dat wie is, en ook bij welke triggers of gebeurtenissen wie boven komt.

Maar soms zijn ze er ook de dupe van, als er echt niks met ons is aan te vangen, of als hun vriendjes op bezoek zijn en ik in een periode zit.

Ze praten wel veel met me zodat ik weet wat er gebeurd is en of het positief of negatief was.

In ieder geval snap ik dat het voor hen heel moeilijk is maar soms ook grappig.