het is uw leven...
Dat hoor ik dikwijls.
Maar dat voelt in mijn geval verre van zo.
Zowel intern met mijn dissociatie als extern waar ook velen zich in het verleden en nog steeds altijd bemoeien, of zorgen voor triggers, bewust of onbewust.
Zelfs diegenen die het goed voor hebben kunnen zorgen dat het fout gaat, bezwijken onder druk van buitenaf, het lijkt iets wat je zeker naast je moet kunnen leggen.
Maar als er zowel intern als extern chaos wordt veroorzaakt, waar sta je dan natuurlijk.
Hoeveel keren sta ik zelf met de handen in het haar omdat ik totaal niet weet wat een alter heeft veroorzaakt, door een trigger of bemoeien van externe personen.
Het is mij al 1000 keer overkomen, en laat dit nu tijdens gesprekken met de psychologen heel hard naar boven te komen.
De chaos en het proberen stukken te lijmen waar ik zelf niet altijd van weet wat er gebeurd is.
Meestal heb ik de verhalen door het van anderen te horen, maar kloppen deze verhalen en gebeurtenissen altijd.
Uit gesprekken blijkt nu dat dit het moeilijkste is, om die dingen samen te leggen.
En sinds de diagnose dis en meer en meer bevestiging van de juistheid begint alles meer samen te vallen en op gehelderd te worden.
Blijft natuurlijk moeilijk om het aan mensen uit te leggen wat er juist gebeurt of gebeurd is.
Dat je echt uren, dagen of meer hebt waar je niks van weet.
Jammer dat ik nu pas zelf weet wat al die chaos veroorzaakt heeft.
Reacties
Een reactie posten