minimaliseren

Ik heb even rust en uit gesprekken is het nu vooral duidelijk dat ik nog altijd met veel dingen zit.

En dat er nog steeds nieuwe dingen bij komen uit kwaadheid.

Ten eerste omdat er nog steeds dingen gebeuren waar weinig of niks aan gedaan wordt of waar mensen nog steeds licht overgaan.

Verkrachting, misbruik, aanranding, seksuele intimidatie, aanrakingen... Het lijkt alsof je als slachtoffer nog steeds in de kou blijft staan.

Behalve als het te laat is.

Dan zijn er stille marsen en zijn mensen boos.

Over die 99% waar het net niet te laat is daar hoor je niks van of het staat even in de krant of een nieuwsfeit, en dan ... Stilte.

Zelfs klachten worden geminimaliseerd of verdwijnen in een schimmig bakje.

Jaja, er zijn meer meldpunten, er zijn vzw's en weet ik veel. Maar zelfs die missen de "doelgroep".

De echte slachtoffers van partnergeweld, misbruik, verkrachting... geraken zo ver niet of die drempel blijft huizenhoog. Vooral bij kinderen, jongens en mannen. Maar zeker ook bij meisjes en vrouwen.

En waarom?

Omdat er nog steeds een straffeloosheid is voor daders. En vooral omdat je hoort en leest ook al is het maar een opinie van wat conservatieven of mensen die denken dat alles toch goed geregeld is in dit land dat het eigenlijk toch wel een beetje je eigen schuld zal zijn.

Mensen je weet nooit hoe groot een rugzak van iemand is, en dan nog het maakt niet uit, want iemand kan bvb een aanraking veel langer met zich meedragen dan effectief jarenlang misbruik.

Wat me ook stoort is dat mensen minimaliseren hoe slecht een thuissituatie kan zijn of geweest is.

Je weet nooit hoe iemand als kind reageert op een verandering in de thuissituatie hoe klein ook.

Dat is voor iedereen een kruis, maar soms in bepaalde gevallen ook een opluchting. 

Maar laten we toch niet altijd belachelijk reageren op mensen die iets vertellen en er dan altijd op reageren dat het bij u veel erger was maar dat je toch elke dag eten op tafel en mee naar school kreeg. Meestal had je het dan denk ik niet zo slecht, maar leek het als kind zo omdat de zoon of dochter van een Mercedes hadden en jullie maar een Opel.

Het is niet zo moeilijk om je te kunnen verplaatsen in situaties nochtans. Iemand met ruziënde gescheiden ouders die meer prioriteiten zien in elkaar dan in hun kinderen bvb daar staat al eens minder eten op tafel, ouders die drinken, ouders die gokken, ouders die totaal niet weten hoe ze met hun kinderen moeten omgaan...

Een alleenstaande ouder of arme ouders die liefdevol zorgen en hun kinderen op de eerste plaats zetten. Daar kan mss al eens een gezin of thuissituatie die onder alles valt wat ik bovenstaand aangaf, onderliggende problemen. Maar in de meeste gevallen doen ouders hun stinkende best en krijgen kinderen hun basisbehoeften.

Maar sommigen denken blijkbaar steeds dat hun situatie veel erger was. Het is geen competitie en je weet het nooit van een andere. Dus moet je iemand anders zijn thuissituatie nooit minimaliseren.

En wat ik helemaal beu ben is het extreem denkend volk op deze wereld. Die vallen meestal ook onder het bovenstaand minimaliserend volk. De toetsenbordridders, die tegen alles zijn. De extreem rechtse of sterk aanleunende nitwits, de bagger racisten, de klootzakken om het zo te noemen en zeker iedereen die het politieke extreme gedachtengoed volgt, en dat geldt evenzeer voor extreem links.

En dat is nu vooral wat me stoort, en waarom ik soms twijfel over mezelf in deze wereld. Ik heb een grote rugzak en probeer er positief in te blijven en empathie naar iedereen op te brengen. Maar ik slaag er niet echt meer in. Zeker niet nu het grote ik meer en meer duidelijk en naar voor komt in deze maatschappij.