mijn hoofd

Ik ben het geratel in mijn hoofd beu. Het constant horen van mensen die praten en mij zelf soms zelfs niet helder laten denken.
En nee ik hoor geen stemmetjes van buitenaf.
Ik hoor God niet.
Ik hoor anderen in mij.
Mijn alters.
Kinderen, vrouwen en mannen.
Ze zeggen van alles.
Dat ze me dood willen.
Dat die persoon toch maar lelijk is.
Dat die persoon niet te vertrouwen is.
Ze zijn bezig over andere dingen terwijl ik mij wil concentreren op iets anders.
Nee het is nooit stil, nooit.
Zelfs nu niet.
Ik probeer normaal te doen, en soms wordt het teveel en laat ik het over aan een andere.
En dan gebeurt er altijd vanalles, waar ik niks van weet.
Sommigen lachen mij achteraf uit.
Sommigen hebben het goed voor en zijn mijn medestanders.
Maar het ergste is eigenlijk niet die stemmetjes, maar de mensen hier buiten. De mensen op sociale media.
Commentaar op mij of op ons.
Zelfs zonder reden.
Ik kan het niet meer.
Ook al is er iemand die mij probeert graag te zien.
Het lukt niet meer effe, het is gewoon te druk. 
Teveel.
Sommigen worden al gek van 1 opmerking, ik krijg dit elke dag en kan er niet van gaan lopen.
Ik weet dat velen zeggen doet dit of dat, maar ik kan ze niet afzetten.
Het enige wat zou helpen is gewoon stoppen met leven.
Maar dat gun ik ze niet.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen