mind playing tricks on me: soms ben ik 3 en soms 75.

Ik weet dat ik een rare ziekte heb met dis. Soms ben ik heel jong mentaal en soms heel oud. En soms of meestal ben ik tegenwoordig gewoon mezelf. Al zijn de identiteiten ook mij, maar delen van mij die in mij leven en soms naar voor komen en mijn denken en lichaam overnemen. Alters genaamd.
Waar ik tegenwoordig mee te maken heb zijn jonge alters, want de oudere zijn heel negatief.
De 2 pubers Els van 17 ongeveer en Olivia van 14 komen dikwijls aan de oppervlakte, de kindalters ook maar zij hebben geen uitgesproken mening, ze zijn soms ambetant voor mijn kinderen. De pubers zijn medestanders van de kinderen.
De oudere komen vooral naar voor ivm hun interesses en helpen me over het algemeen.
In het echte leven en op sociale media kom ik in aanraking met kalveren en non-believers, die vooral geantwoord worden met de branie van mijn tieners.
Is dat leuk, nee.
Want ik moet telkens opdraaien voor hun uitingen.
Het is wel zo dat degenen die de wind van voren krijgen dit zelf zoeken, meestal verwende nesten zonder empathie en geen greintje respect voor iemand.
En nog eens mijn alters onthouden alles en verwerken alles op hun manier, ik weet dat ook pas achteraf. Heel irritant wel, de ene is heel links, de andere een flapuit en zwijgt voor niemand en de ander is gesloten en meer rechts getint.
Met de mix van mezelf en de kinderen en de ouderen begrijp ik dat velen hun wenkbrauwen fronsen, maar nog eens, als je ze niet uitlokt of ambetant doet gebeurt er niks. Dan is het enkel mijn direct omgeving die er last van heeft. Zoals nu mijn vriendin of mijn ex en ex-vriendin eventueel.
Ik snap dat sommigen te dom zijn om verder te kijken en te lezen, en zeker sinds corona merk ik meer en meer dat iedereen mag schofferen en onnozel doen tot je terug reageert en dan zijn het net kleuters.
Voor mij is het duizend keer niet reageren en duizend en één is er dan een alter die wel reageert.
En dat is kut.
Ik vind het heel onnozel dat ik dat dan ook door andere mensen voel.
Maar zoals iemand nu weer de confrontatie opzoekt en dan bij een reactie terug gaat wenen bij de achterban en nog wat volk meesleurt.
Ik probeer enkel te delen en vertellen wat ik meemaak.
Als je me gerust laat laten zij u ook met rust.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

dis en relaties: hoe alters dingen complex maken

Ik heb het effe moeilijk. Opnieuw het nieuws dat ik een tumor heb is niet echt moeilijk, ondertussen is er al een soort van berusting in de groep alters en mezelf. Maar een ex, die nu een vriendin is zorgt voor conflict. Zij kan daar niet aan doen, en eigenlijk ik ook niet. Ze heeft mij geholpen om gisteren mee de stap naar het ziekenhuis te maken. Eigenlijk hadden we afgesproken elkaar niet meer echt te zien. Enkel nog via Whatsapp soms eens praten. Maar omdat ze er nu echt voor mij wou zijn kwam ze speciaal van Straatsburg naar hier om mee te gaan en als het moest mijn handje vast te houden. Ze is echt super...mooi en alles. Het klikt... Maar de vorige keer was het compleet mis gelopen door alters. En dus was het mijn beslissing om haar niet meer te zien. Iets waar zij het toen heel moeilijk mee had.  Maar ik wil GEEN RELATIE meer. Ze gaat dit ook lezen, dus ik ga wat letten op hoe ik alles verwoord. Dus gisteren heel de dag samen, en echt ze zorgt voor mij, en ze weet wat mijn a...
Meer lezen

Animator

Een vakantielief... Wat een discussie over een anekdote die 0,00000001 keer per groep animatoren voorkomt m/v/x van Dimitri Verhulst. Wat ik direct dacht was, wat een discussie over jongeren onder elkaar die misschien in leeftijd lid en animator/begeleiding soms maar een jaar schelen. Maximum 3 of 4 jaar, of je moet bij de heel jonge kinderen staan.  Maar ja animatoren op een vakantieoord dus, zowel in de zomer als de winter is het losser dan een andere plaats. Zeker in de zomer en met drank. Ik ben ooit begeleiding/animator geweest tijdens skivakanties, wij kregen dan bussen aan te Zillertal, elke 10 dagen een nieuwe lading. Meisjes en jongens van 16 jaar, sommigen 15 of net geen 17, wij waren jongens en meisjes die 17 waren of 18 waren of werden. Er waren wat 19 jarigen bij en soms ook een 20 jarige. Elke week was er wel iemand verliefd, werd daar op gereageerd, niet altijd. Maar we waren jong, dus soms gebeurde er wel eens iets. Ik zelf heb 1 keer een lief gehad die ik eigenlijk...
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen