straf dat ik er nog ben...

Laatst zei iemand gezien je verleden... En daar achter een min of meer verwijt over mijn gedrag.
De psychiater noemt mij een sterk karakter met mechanismen om te overleven die buitensporige proporties hebben aangenomen.
Ook het proberen in bochten te wringen om dingen te verbergen en gesprekken aan te gaan.
En nu we het open gegooid hebben en er over praten na het letterlijk tegen een muur lopen om alles op te kroppen en uit schaamte en vroeger toch niet gehoord of geloofd te worden.
Tijden zijn veranderd, gezondheidszorg en mentale zorg is verbeterd en kan nog steeds beter. En je loopt nog steeds tegen hokjes op en te weinig expertise conservatieve ingesteldheid.
De man moet bvb stoer en sterk zijn en geen gevoelens uiten.
DIS, PTSS, OCD, borderline het is een ganse lijst.
Ze zeggen dikwijls een ongeluk komt nooit alleen. Dit is de conclusie van de psychiater en nog steeds heeft hij een wrang gevoel als ik praat over vroegere hulp en eigenlijk vooral de hulp die er niet was. Mensen die vertrouwen moesten geven en dan net het tegenovergestelde deden. Praten over je ouders terwijl je ouders er bij zaten.
Je zus die gestorven is, werd niet over gepraat.
Dat je voor een groot deel de opvang van je zus overnam omdat je beide ouders meer met zichzelf bezig waren dan hun kinderen en dat niemand daar echt bij stil stond want een huismoeder zag je niet en een vader was toen overal sociaal behalve thuis. Ok, het is op mijn 12de verbeterd maar ik was al verloren.
De school die het niet zag want als er gezwegen wordt over thuis of mijn ouders hun trots niet aan de kant konden zetten, wie gelooft een kind van 8. Pesten was toen ook nog niet met 4 stippen. Je onderging het gewoon. Ik onderging alles.
De kerk die zegt niks gebeurd na misbruik, de familie die zegt niks gebeurd na jarenlang misbruik, omdat je niet in de klas van je lief zat die zelfmoord pleegde en de school die zegt niks gebeurd... Als opvoeder werken en door een fout van een andere opvoeder neergestoken worden, niks gebeurd geen psychologische hulp nodig de dader wel natuurlijk en gratis. Je droom door problemen met je zieke dochter zien uit elkaar spatten je overleeft het wel... Lach eens.
En ja ik ben er ondanks een suïcidale persoonlijkheidsstoornis nog steeds.
Ik begin me te realiseren dat ik eigenlijk wel een sterke persoonlijkheid met persoonlijkheden ben die elke dag wil overleven.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen