uitgesproken

Ik heb mij uitgesproken over mijn ziekte/stoornis in de hoop dat mensen meer begrip zouden hebben voor mensen met dis en mental health in het algemeen.
Ik had mij niet verwacht aan mensen die het awkward gingen vinden en zich druk gingen maken in mij en dan nog zonder interactie met mij te hebben.
Soms komt het gewoon recht in mijn gezicht terug, terwijl ik dacht mensen te helpen en met hun struggle naar buiten te komen.
Ik had ook nooit verwacht dat de opmerking van één iemand en het naar mijn gevoel steun die deze persoon daar in krijgt me zo ging beïnvloeden.
Net als dat vrienden of kennissen hun rug draaien, maar dat kan ik nog plaatsen omdat ze me kennen en ik hun.
Soms kunnen ze het gewoon niet aan om mij zo te zien of dat te weten.
Sommigen moeten even nadenken over wat ik ben of wie.
Maar pas op zelfs ik struggle elke dag met wat of wie ik ben.
Vooral wie.
Ik vind het vooral spijtig dat ik ook mede door een verkeerde inschatting van de psychiater hier weer zit, maar vooral door dat ik mss zelfs paranoia reageer op een groepje mensen die niks snapt of  niet de moeite wil doen het te snappen.
Ik heb nu al honderd keer sorry gezegd maar ik krijg er geen terug.
Dus dat maakt het lastig om ons te zijn op zoek naar geheel.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen