Dis is not a test.

Dissociatie, je hebt het in vele vormen.

Ik zit met mijn vorm in de Dsm-5, van de persoonlijkheidsstoornis.

Sommige mensen ervaren al eens dissociatie maar dat is even concentratieverlies.

Dan heb je de mensen die dicht aanleunen bij wat dis omvat, maar ze hebben het niet volledig, ze hebben kenmerken van, of moeten hun diagnose nog krijgen.

Dan heb je de mensen die in een andere vorm van dis worden gediagnosticeerd, de personen die geen persoontjes creëren, maar wel in een toestand komen die hen afsluit van de wereld. Ze horen nog wel alles maar hun beleving staat stil. En er zijn blijkbaar wel wat gradaties in.

Maar over mij. Ik heb dus een persoonlijkheidsstoornis in dis, en net als bij elke vorm van dis is het veroorzaakt door trauma als kleuter of kind, in de ontwikkelingsfase van de hersenen.

Ik heb dus in die periode alters gecreëerd, die toen heel handig waren om soms uit de werkelijkheid te stappen als copingmechanisme.

Hoe lang heb ik dit al, blijkbaar al mijn hele leven, maar geen enkele behandeling kwam uit op dis. Het pad dat ik in mijn leven heb bewandeld is nogal hobbelig, en telkens zijn er hele periodes verdwenen, maar wel dingen gebeurd in mijn leven. En nee, geen moord of agressief gedrag. Dat is uit films en series. Zelfs documentaires op Netflix geven telkens een heel verkeerd beeld.

Volgens mijn psycholoog en de rest van behandelaars nu, gaat mijn dis in piek bij traumaherbeleving, en gaat het dan terug verminderen en soms bijna over. Dus is het sowieso moeilijk vast te stellen.

Bij mij is de nieuwe piek er gekomen na een breuk en een woordenwisseling over mijn kinderen.

Maar, hoe ziet mijn leven er dan uit.

Op het hoogste punt, breek je met iedereen, dat is geen keuze, daar zorgen alters wel voor, en die zetten je dan voor muren of brengen ruzies mee waar je dan helemaal niet over komt en nog dieper weg zakt in de dis.

Het is dus een periode geweest van lange switches, nu is het hoogstens een paar minuten door de dag, en vooral 's nachts dat het opkomt. Wat gebeurt er dan, mijn alters spelen met Lego of koken en bakken iets, of gaan wandelen. Ooit was het zo erg dat ik op plekken terecht kwam en geen verklaring had wat ik daar deed. Maar wist toen ook niet wat er was. Maar heeft me samen met andere dingen dan mijn diagnose gegeven. 

Zijn mijn alters gevaarlijk, nee, enkel voor mijzelf. Ze zijn normaal zelfs heel vriendelijk naar anderen toe, of ze sluiten zich af van alles. Wel, gaan ze in mijn plaats soms mensen van antwoord dienen. Normaal kunnen mensen dit horen en/of zien, gedrag en stem veranderen dan, en dit kan hard gaan bij bepaalde alters. Maar als jij vriendelijk blijft, dan is er niks aan de hand, het domste is me dan dingen verwijten of alters minutie geven om er over te gaan. Ze zullen zelfs antwoorden verzinnen om je helemaal in het rood te krijgen.

Achteraf weet ik van die reacties niks.

Hoe communiceren wij onderling, wel ik heb een dis dagboek of journal, daar worden door iedereen dingen ingeschreven. Ja, door alters, die kunnen schrijven, of de meesten toch, soms is er al eens een tekening bij. Dat kan 😉.

Ze schrijven naar mij, en ik antwoord terug. Ook mijn naaste omgeving schrijft daar in. Bvb mijn zus en kinderen. Ze schrijven dat dit of dat gebeurd is en dat die alter er was.

Dit helpt mij echt.

Dus ik ben de leider of soms lijder van het geheel, met een paar dominante alters en wat minder dominante. Ik heb pos en neg alters of beter delen in mij. We geven de meest dominante namen, en de rest, want ik heb er 19 bevestigde.

Dus Els is samen met bij de meest prominente, ze is leuk en zorgt mee voor muziek, ze is ook degene die het meest in mijn hoofd praat of die ik toelaat. Dus ze zorgt mee voor de muziekbeleving. Er zijn er nog die daar voor zorgen maar zij het meeste. Dan is er de meer beschermende alter Andy, die ook veel in mijn hoofd zit en ook zorgt voor terechtwijzing van andere alters. Probleem bij Andy, hij komt heel graag naar buiten om zijn zegje te doen als er iemand naar mij toe ambetant was. Hij gaat er dan vlot over als het moet, en zie je ook al eens op sociale media redelijk ongenuanceerd reageren naar anderen en meestal veel te laat. Hij neemt het ook snel over als ik te moe ben of niet wil reageren.

Dan heb je mijn 2 pubers, die zich alles aantrekken, en net als andere pubers op zoek naar zichzelf en onrecht maar niks vinden, en ook mijn 2 kindalters die heel veel naar voor komen en in mijn hoofd zitten.

De rest heb ik onder controle en komt bijna nooit naar voor, en ze praten wel heel veel maar meestal op de achtergrond. Soms wel meer naar voor maar niet zo veel meer. 

Dus eigenlijk is het in mijn hoofd constant een geleuter en gezaag, afwisselend en/of samen.

Je moet daar constant op letten en proberen ze rustig te maken door hun vragen en dingen die ze willen zo veel mogelijk te beantwoorden.

Met mijn chemobehandeling vorig jaar was dit een ramp en ben ik ook van sociale media gegaan omdat ik niet meer opkon tegen mijn alters en ook niet tegen reacties van onnozelaars op twitter. Want dat ging te ver.

Nu is het voor mij effe een moeilijke periode geweest, en dat merk ik dan aan reacties van alters.

Wat gebeurt er nu tijdens een switch, want zo heet het veranderen in iemand anders.

Die persoon neemt alles over van mij, en ik weet dat niet. Ik hoor niks, ik voel niks, ik ben weg.

De persoon die het over neemt is dan de persoon die er is. Onbewust gaat mijn eigenheid wel in reactie maar dat duurt effe, is er iemand in de buurt die het herkent kan deze mij door aanraking terug brengen.

Soms gebeurt het ook dat ik ergens kom waar ik me niet veilig voel en dan ga ik terug achteruit, of terug in de richting dat ik kwam. Tot mijn alter zegt, ok safe.

En het derde mss wel meest gevaarlijke aan mijn dis zijn de aanvallen. Dat is dan mijn lichaam die zich verzet tegen een alter die naar voor wil. En dan krijg ik een soort van epilepsie aanval. Ik hoor dan wel alles, maar kan niet antwoorden of bewegen.

Dus ja, soms zal je mijn reacties raar vinden op sociale media, en dat komt altijd omdat er ooit een aanvaring was met die personen.

Nooit uit het niets.

Ze zijn altijd lief voor anderen, mss enkel wat raarder.