Goed en kwaad: onrecht.

Ik en mijn alters hebben een groot gevoel van onrecht en reageren daar fel op als iemand het ons aandoet.

In het echte leven is dat met de beste vriendin van mijn ex dat dit dikwijls gebeurt. Omdat ik en mijn ex en bijna iedere ex nog goed overeenkomen, van liefjes tot vrouw. Op 1tje na, heb ik nog contact met iedereen, ook de laatste. Het is gewoon lastig samenleven met mij en mijn vriendjes. Maar zij snapt de regeling met mijn ex-vrouw niet, en eigenlijk snappen veel mensen in de omgeving het niet. Maar hey, het is 2022 en er zijn veel samenlevings -en andere nieuwe manieren van relaties. Wij kozen voor de minst belastende voor de kinderen en leven nog onder 1 dak, en zij pendelt tussen ons en bij wie ze nu is. Alles geregeld, enkel zij moet daar nogal vrij straffe uitspraken over doen. Terwijl wij eigenlijk zelfs nooit ruzie hadden.

Ik heb dit ook naar iedereen in de familie die me ooit onrecht aandeed en niet op een normale manier met me wou praten of dingen niet inzag. Katholieke families zijn de hel.

En zeker als een groot deel in het meer extreem-rechts conservatieve segment zit.

Wat mijn nieuwe partners telkens aan de hand hebben is het volgende: het gaat heel goed en ik beleef dan ook minder last van alters, tot... Het verhaal over de kinderen begint. Bij sommigen duurt dat lang, bij sommigen is het tindergewijs en biologisch gezien blijkbaar binnen de kortste keren een doel alles samen te zwieren, en dat mits hun voorwaarden. Ik neem niemand iets kwalijk, maar dat is wat er gebeurt, alters beginnen dan te protesteren en mijn controle valt volledig weg. En met het ergste nu 4 jaar geleden waar ik met een verhuis volledig in herbeleving ging en mijn alters helemaal terug de bovenhand kregen. Met alle gevolgen er natuurlijk bij, ruzies... En zelf voor voldongen feiten gesteld worden die ik zelf niet in de hand had.

Dus ik zie die vrouw nog steeds doodgraag, maar mijn alters vinden het maar niks. En de psycholoog die ik toen had stak mij net als vroegere psychologen in hokjes en een halve verwijten en ongeloof carousel.

Op sociale media heb ik soms het gevoel dat eerlijk zijn niet mag, je moet dingen verzinnen, grapjes van facebook pikken, of doen alsof je alles wel weet.

Met mijn nieuwe psycholoog is er een kentering gekomen, samen met haar team heeft ze mij helemaal op de rails gekregen, met soms een rail er naast, en telkens kruip ik weer recht, en ga ik er terug tegenaan. Ik ben heel open geworden omdat alles klopt.

Maar op moeilijke momenten zei ik dan bvb dat ik even weg was omdat ik bij emdr steeds zware herbeleving had en last had van mijn alters. Maar blijkbaar mocht dat van sommigen niet en was dat aandacht trekken. Ook praten over wat ik heb is een aandachtshoer waardig.

Ik mocht me ook geen vragen stellen op twitter over sommige dingen, je bvb afvragen of tettn meer van belang zijn dan een ziekte, dat wordt door velen gezien als een aanval. Terwijl ik daar zelfs geen bedoeling bij had.

Iemand van ons vroeg zich dat af, net als alles in mijn leven zijn reacties en denken van een hele groep. Nu blijkbaar al 19 bevestigde alters, en ik.

Van ongeveer 5 tot we zullen zeggen 100 jaar. Ieder met zijn of haar mening, woke of niet.

Allemaal redelijk vriendelijk, of toch niks haatdragend in zich.

Ze keren zich enkel tegen mij als gast, of raar genoeg ook in de beschermende rol die ik van hen kreeg als kind om pijn niet te voelen.

Dus mensen die me dan opeens aanvielen omdat ze dachten dat ik of iemand het over hen had waren mis. Reacties achteraf tellen niet mee, want je hebt er zelf voor gezorgd dat mijn alters u hebben opgeslagen als gevaar voor mij. Zij onderscheiden ook dingen die niet belangrijk zijn van dingen die wel belangrijk zijn.

Dus mij bvb een stalker noemen, wat blijkbaar een trend is bij velen als ze dingen denken te weten. Dat is voor hen niet waar en is ook niet zo, dus reageren ze vroeg of laat terug.

Net als dat je in dm op twitter je zegje komt doen en je vriendje die helemaal verkeerd is komt verdedigen. Je gaat voor hen bij op de stapel. Dus ja een dieterlepoint verdedigen is bij hen zeker de brandstapel omdat die mijn dochter en voor hun zus of vriendin heeft beledigd. Niet alles is vrije meningsuiting.

Dat personen nu net doen alsof ze niet weten waarom ze aangevallen worden, zoals bvb een groep vrouwen en 2 van de stalking zever die het niet konden hebben dat ik het blijkbaar over hun tettn had.

Spijtig maar het ging niet over jullie.

Stalken is wat @domisgt deed, de vriend van iedereen. Mensen taggen, belachelijk maken, over hen roddelen en zeveren, zelfs geblokkeerd. Ongelooflijk wat een etter.

Volk wegjagen, en dat soms samen met zijn al even debiele vrienden. Die er blijkbaar wel de humor van zien, om mensen die over iets praten of mensen met een driewieler uit te lachen. Mensen die wat populair zijn aandachtshoer te noemen.

Dingen liken en wachten tot je het ziet, en het dan snel verwijderen.

Als je afwezig bent ganse discussies en convos met je naam er in getagd, en dat andere tweeps in je plaats kwaad worden. En dat moet ik maar normaal vinden en laten voorbij gaan.

Mijn hele ingesteldheid is daardoor veranderd, door een paar mensen. Waar mss normaal functionerende mensen niet over vallen, of die dit vergeten, of in een hoekje kruipen.

Daar reageren we terug, zelfs als ik niks wil zeggen, en mijn alters opeens uit het niks iets lelijk tegen iemand zeggen.

Het is voor mij heel moeilijk.

Ooit heb ik gevraagd aub ontvolg mij als je deze personen volgt, en dan worden mensen nog kwaad ook. Ze snappen het gewoon niet, hoe het er soms aan toe gaat in mijn hoofd. Hoe ik daar tegen vecht.

Maar liever er over roddelen en er nog een schep bovenop doen, dat ze volgen wie ze willen, dat ik nogal overdrijf.

Rode draad, ik viseer altijd dezelfden. Hoe zou dat komen.

Ik wil gerust weten wie ik nog uitmaak, uitzondering de meest racistische en discriminerende nitwits. Ik kan er niet tegen.

Je mag het me gerust zeggen, dan weet ik wat ik verkeerd deed.

Nu heb ik soms de indruk dat het is omdat ik dingen vertel die ik volgens velen beter niet vertel op sociale media. Iemand met adhd en autisme vertelt soms toch ook over zichzelf. Ik over misbruik vanaf 3 jaar en alles wat er mee te maken heeft en wat er door emdr soms nog naar boven komt of door gesprekken.

Ik heb nog steeds niemand vermoord, functioneer redelijk goed in de maatschappij als ik of alters aanvoelen dat we welkom zijn.

Ik voel me op sociale media door gezever en geroddel niet meer op mijn plaats, door veronderstellingen en goedpraten van anderen hun gedrag.

Iedereen die me al jaren volgt weet dat ik nooit ambras zoek of ruzie stook.

Dus ik snap niet wat ik verkeerd doe, en blijkbaar zijn mijn alters het soms ook kotsbeu.