onbegrip en het gevoel alleen te staan op deze harde wereld door een stoornis...
Hoe voelt iemand zich die als kind jaren misbruikt is en aangerand, als iemand tegen hem zegt dat hij een pedofiel is als hij iets schrijft over zijn kinderen?
Hoe voelt iemand zich die nog nooit iemand gestalkt heeft, of nog nooit iemand iets gestuurd heeft dat ongepast is. Maar zelf wel jaren gestalkt is door een zotte klant uit zijn café. En nadat zijn nog levende misbruiker en tevens neef zijn enkelband kwijt was en zich niet aan de voorwaarden hield, en aan de deur stond. En dan zomaar uit het niks stalker wordt genoemd. Echt tot nu toe, nog steeds niet weet waarom. Maar wel nu al paar keer stalker werd genoemd.
Hoe voelt iemand zich die konijnen verzorgt en opvangt voor iemand die ook kippen en andere huisdieren red uit erbarmelijke toestanden. En daarvan met pijn in het hart soms een diertje echt moet laten gaan. Maar er tientallen red, en terug handtam een andere thuis kan geven. Maar dan een moordenaar genoemd wordt.
Hoe voelt iemand zich die elke dag gewoon uitlegt wat zijn stoornis teweeg brengt en dan aandachtshoer wordt genoemd.
Hoe voelt iemand zich die denkt nieuwe vrienden of een vriendin te hebben, en elke keer als zijn stoornis boven komt uitgerangeerd wordt.
Hoe voelt iemand zich die op een bepaald moment volledig met de grond wordt gelijk gemaakt omdat hij op sociale media iets post over zichzelf en dan uitgescholden wordt en uitgelachen door iemand die elke dag klaagt dat ze geen lief kan vinden.
En ga zo maar door...
Slecht.
Een normaal functionerend persoon zou dit kunnen laten, en misschien vergeten.
Ik heb daar heel veel moeite mee.
Misbruik, pesten, veel mensen verloren (zus, beste vriend, tante, eerste lief...) en veel te vroeg.
Iemand als ik die meer aan zelfmoord denkt dan aan leven, maar vecht omdat hij wil leven.
Vecht tegen persoontjes die soms alles overnemen.
Ook zijn manier van uiten en woorden.
Maar daar zelfs niks fout in vind. Buiten reacties naar mensen toe die stalker enz gebruikten.
Die mijn dochter uit maakten.
Ik ben niet depressief, niet haatdragend...
Mijn alters vergeten enkel niks.
Jammer genoeg.
Ik vind het klote dat mensen zich laten meeslepen door mensen die zich belangrijk voelen.
Ik wou niemand kwetsen, dat deden zij.
Niet ik.
Ik verlies enkel soms controle door een stoornis die ik niemand toewens.
Reacties
Een reactie posten