onbegrip en het gevoel alleen te staan op deze harde wereld door een stoornis...

Hoe voelt iemand zich die als kind jaren misbruikt is en aangerand, als iemand tegen hem zegt dat hij een pedofiel is als hij iets schrijft over zijn kinderen?
Hoe voelt iemand zich die nog nooit iemand gestalkt heeft, of nog nooit iemand iets gestuurd heeft dat ongepast is. Maar zelf wel jaren gestalkt is door een zotte klant uit zijn café. En nadat zijn nog levende misbruiker en tevens neef zijn enkelband kwijt was en zich niet aan de voorwaarden hield, en aan de deur stond. En dan zomaar uit het niks stalker wordt genoemd. Echt tot nu toe, nog steeds niet weet waarom. Maar wel nu al paar keer stalker werd genoemd.
Hoe voelt iemand zich die konijnen verzorgt en opvangt voor iemand die ook kippen en andere huisdieren red uit erbarmelijke toestanden. En daarvan met pijn in het hart soms een diertje echt moet laten gaan. Maar er tientallen red, en terug handtam een andere thuis kan geven. Maar dan een moordenaar genoemd wordt.
Hoe voelt iemand zich die elke dag gewoon uitlegt wat zijn stoornis teweeg brengt en dan aandachtshoer wordt genoemd.
Hoe voelt iemand zich die denkt nieuwe vrienden of een vriendin te hebben, en elke keer als zijn stoornis boven komt uitgerangeerd wordt.
Hoe voelt iemand zich die op een bepaald moment volledig met de grond wordt gelijk gemaakt omdat hij op sociale media iets post over zichzelf en dan uitgescholden wordt en uitgelachen door iemand die elke dag klaagt dat ze geen lief kan vinden.
En ga zo maar door...
Slecht.
Een normaal functionerend persoon zou dit kunnen laten, en misschien vergeten.
Ik heb daar heel veel moeite mee.
Misbruik, pesten, veel mensen verloren (zus, beste vriend, tante, eerste lief...) en veel te vroeg.
Iemand als ik die meer aan zelfmoord denkt dan aan leven, maar vecht omdat hij wil leven.
Vecht tegen persoontjes die soms alles overnemen.
Ook zijn manier van uiten en woorden.
Maar daar zelfs niks fout in vind. Buiten reacties naar mensen toe die stalker enz gebruikten.
Die mijn dochter uit maakten.
Ik ben niet depressief, niet haatdragend...
Mijn alters vergeten enkel niks.
Jammer genoeg.
Ik vind het klote dat mensen zich laten meeslepen door mensen die zich belangrijk voelen.
Ik wou niemand kwetsen, dat deden zij.
Niet ik.
Ik verlies enkel soms controle door een stoornis die ik niemand toewens.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

dis en relaties: hoe alters dingen complex maken

Ik heb het effe moeilijk. Opnieuw het nieuws dat ik een tumor heb is niet echt moeilijk, ondertussen is er al een soort van berusting in de groep alters en mezelf. Maar een ex, die nu een vriendin is zorgt voor conflict. Zij kan daar niet aan doen, en eigenlijk ik ook niet. Ze heeft mij geholpen om gisteren mee de stap naar het ziekenhuis te maken. Eigenlijk hadden we afgesproken elkaar niet meer echt te zien. Enkel nog via Whatsapp soms eens praten. Maar omdat ze er nu echt voor mij wou zijn kwam ze speciaal van Straatsburg naar hier om mee te gaan en als het moest mijn handje vast te houden. Ze is echt super...mooi en alles. Het klikt... Maar de vorige keer was het compleet mis gelopen door alters. En dus was het mijn beslissing om haar niet meer te zien. Iets waar zij het toen heel moeilijk mee had.  Maar ik wil GEEN RELATIE meer. Ze gaat dit ook lezen, dus ik ga wat letten op hoe ik alles verwoord. Dus gisteren heel de dag samen, en echt ze zorgt voor mij, en ze weet wat mijn a...
Meer lezen

Animator

Een vakantielief... Wat een discussie over een anekdote die 0,00000001 keer per groep animatoren voorkomt m/v/x van Dimitri Verhulst. Wat ik direct dacht was, wat een discussie over jongeren onder elkaar die misschien in leeftijd lid en animator/begeleiding soms maar een jaar schelen. Maximum 3 of 4 jaar, of je moet bij de heel jonge kinderen staan.  Maar ja animatoren op een vakantieoord dus, zowel in de zomer als de winter is het losser dan een andere plaats. Zeker in de zomer en met drank. Ik ben ooit begeleiding/animator geweest tijdens skivakanties, wij kregen dan bussen aan te Zillertal, elke 10 dagen een nieuwe lading. Meisjes en jongens van 16 jaar, sommigen 15 of net geen 17, wij waren jongens en meisjes die 17 waren of 18 waren of werden. Er waren wat 19 jarigen bij en soms ook een 20 jarige. Elke week was er wel iemand verliefd, werd daar op gereageerd, niet altijd. Maar we waren jong, dus soms gebeurde er wel eens iets. Ik zelf heb 1 keer een lief gehad die ik eigenlijk...
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen