Feestjes dagen

Het begint al bij de Sint.

Feestdagen met herinneringen.

Als kind stond ik me de pleuris te zingen. "EN LOOP TOCH NIET STILLETJES ONS HUISJE VOORBIJ!!!".

De hele maand november werd er gezongen, ik was nog maar net bekomen van mijn communie. Mja, dat moest ook leuk zijn. Maar is de dag zelf al verpest door Godbetert mijn eigen Peter. 

Details laat ik achterwege.

Maar de Sint liep ons huisje voorbij vanaf mijn 6de, vraag me niet waarom hij dat eerst niet deed. Als kind snap je dat niet.

Mijn tante was de steun en toeverlaat van mijn moeder. En toen die ook nog eens overleed, na het overlijden van mijn zusje. Ging het helemaal mis thuis.

Maar in school werkten we rond de Sint, rond kerst, rond mama, rond papa... noem maar op.

Zingen zingen zingen.

Knutselen.

Tekenen.

Maar hij wandelde voorbij.

Terwijl mijn vader met zijn vrienden wel Sint en Piet ging spelen. Maar thuis kwam hij niet.

Daar werd geroepen en gebruld.

Sloegen de deuren uit de hengsels en verweet iedereen elkaar alles.

Dus besliste ik vanaf dan voor mijn zusje Sint te spelen, ik wist de centjes toch al liggen. Ik speelde eigenlijk voor alles. En nee dat was geen bedrag waar je het speelgoed mee door de leefkamer kon laten rijden. Dat waren wat snoepjes en koekjes en iets wat ik in de speelgoedwinkel kon betalen. Ik zei altijd, ik heb centjes gekregen. En met wat ik stal kon mama minder drinken, en papa ging op café dus die zag het toch niet. Die zegt nu altijd stamelend dat hij niet wist dat ik dat deed. Drank het is een hel.

Mensen verliezen de realiteit, maar weten wel alles goed weg te moffelen voor de buitenwereld.

Mijn redding was mijn tante, die me alles had geleerd. Met haar goede momenten deed mijn moeder wel dingen. Maar ik wist al welke dagen dat ik het ganse huishouden moest redden, en winkelen en koken en kleren wassen. En zus helpen, ik zei wanneer ze haar bedje in moest, ik las een verhaaltje voor. 

Blijkbaar was ik ook een held in wegmoffelen. Het misbruik door anderen, mijn verdriet, mijn vermoeidheid, de regelmatige mot rond mijn oren, het zorgen voor mijn zus en mezelf...

Ik was gewoon een stil kind dat overleefde en meedeed met de flow, en niemand stelde vragen.

Hoe mijn ouders het deden naar de buitenwereld weet ik niet, het wegmoffelen. Maar dat voor mijn vader alles in het teken van de kerk stond, dat was voor iedereen genoeg om mijn weinige uiting om hulp af te ketsen als nonsens. Net als dat de Sint voorbij ging. Laat staan, het profiteren van de personen die ons "gezin" ontluchten of bijstonden, en goed wisten wat er gaande was, maar net gebruik maakten van de situatie. Een vertrouwenspersoon, ik krijg er nog kippenvel van. Mijn vertrouwenspersoon deed net hetzelfde als mijn Peter en neef. De kerk is een log en gruwelijk ding. En mijn vader was er graag gezien, en alles wat daar mee samen hing. En mijn ontboezeming over misbruik zorgde enkel voor razernij en wegmoffelen.

Jaren gingen voorbij waarin niemand ooit iets merkte, ik was zo blij als een kind op normale dagen van mijn ouders. Dus wie zou iets merken dat het mis zat.

Kerst, moederdag, vaderdag, Sint, vakanties, familiefeesten, aan alles hangt een negatieve sfeer en drama, maar telkens kwamen zij net dan buiten zonder drama. Maar voor de rest was het elke dag drama.

Mijn moeder en vader hebben ergens beseft dat het anders moest. En hebben jaren geprobeerd alles terug normaal te krijgen, maar praten over wat gebeurde. Nooit.

Ik werd nooit geloofd.

Ze deden hun best, en ik haat ze niet. Mijn kinderen mogen naar hen gaan. Ik heb jaren dingen kunnen verdringen, maar was altijd degene die feestjes en kerst... Sint... alles verpeste.

Onbewust.

Er blokkeerde of sluimerde iets.

Maar ik had alles verdrongen.

De Dissociatie die ik nu naar buiten breng heb ik altijd gehad. Maar door emdr en therapie, herbeleving komt alles boven.

Weet ik wat er gebeurde, en kan ik voor mijn kinderen al zorgen voor leuke feestjes zonder drama.

Ik zet al een boom, 2 zelfs, zonder zagen en klagen.

Zonder ruzie te krijgen met iedereen.

Ik haat feestdagen nog steeds, maar kan er al mee leven.