sociale media trauma

Je hebt het al gemerkt.

Als je iets zou lezen van mij tenminste, en me niet blokkeerde of negeert.

Ik geraak er niet uit.

Geen psychose, want dat heb ik nooit gehad.

Nee de angst om te reageren of iets te zeggen tegen anderen, is niet enkel in het reguliere leven een probleem geworden, maar ook op sociale media.

Vertrouwen is volledig weg.

Zelfs naar mensen die ik volledig vertrouw. Mijn alters nemen het veel over, ze razen in mijn kop.

Zeker sinds de kerstperiode, en helemaal sinds de fret kak tirade van een paar mensen op sociale media. Waar ik jaren van dacht dat ze wel iets zouden snappen. En nu ook door de confrontatie tijdens een rechtzaak met mijn misbruiker uit mijn jeugd en nu ook stalker sinds hij terug op vrije voeten was.

Ik ben ooit zonder reden uitgemaakt voor stalker, nee 2 keer, en nu weer. Het doet echt zeer omdat ik dat nooit deed.

Ik ben al uitgemaakt voor moordenaar om een stom konijn.

Door een groep vrouwen omdat ik een mening gaf over misbruik uit eigen oogpunt, maar er los over.

Om de 5 botten is er wel iemand die raast over iets pietluttig zoals een ovenschotel die ze niet lust.

Weet ik veel.

Ik krijg ganse groepen over mij omdat 2 gasten niet meer kan zien of ruiken. Maar dat zijn de helden. Mensen die een lesbisch kind, mijn kind belachelijk maken, en mijn ziekte. Wat blijkbaar bijna niemand snapt, ondanks 100 keer uitleggen. Maar begrijpend lezen is op sociale media niet echt een vak.

Dus ik ben soms iemand ANDERS.

Ik doe niemand kwaad, val niemand aan, enkel extreem rechtse en ook extreem linkse nitwits of onnozelaars.

Mijn psycholoog heeft mij vandaag ferm tegen mijn voeten gegeven dat ik mijn posts verwijder.

Ze snapt dat ik mijn zelfvertrouwen en sukkel met mijn alters.

Maar dat deed ik ook al met mijn vorige accounts, ook in 2010, 2014, 2020 enz.

Dus omdat ik nu open ben, zijn er personen die mij, en het zijn geen trollen, graag belachelijk maken.

En blijkbaar mag ik niet terug reageren, en ik probeer dat ook niet. Liefst zelfs niet.

Maar probeer het te zien als dat ik van binnen een klas eigenwijze en onhandelbare pubers heb.

En trouwens het ergste is dat ik nooit antwoord krijg op wat ik eventueel zou verkeerd gedaan hebben.

Reageren mag toch nog op roddels en zever.

Of moet het enkel een wereld van voorgekauwde mopjes en voor de likes worden.

Wat die met de dikste tettn zegt is waar.

Kijk e, zelfs mijn ex, wil niet mee gaan luisteren bij de psycholoog wat er scheelt. Heb ik dingen fout gedaan, ja.

Maar ik zoek dingen niet op. Ik wil niemand kwetsen, zeker haar niet.

Niemand.

Het is soms gewoon kut ons te zijn.

Maar blijkbaar kan een depressie wel, en autisme ook, maar dis voor velen niet.

En ben ik een stoker en leugenaar 

Ik wou dat het waar was.

Ik dacht dat ik op sociale media vrienden kon maken, maar blijkbaar telt dat nooit op socials.

Je krijgt gewoon de wind van voren als de groten zich willen indekken of de grootste roepers.

Ik moet echt zelfvertrouwen terug vinden en hoop soms dat mensen eens even wild worden als dat anderen tegen mij doen als ik onterecht fret kak krijg of dat ik nu toch eens moet stoppen.

Zonder uitleg over wat ik fout deed, gaat dat nooit lukken.