stipjes op sociale media

Ik dacht steeds dat mensen op sociale media het wel interessant zouden vinden om iemand te volgen die anders is.
Iemand die zijn verhaal vertelt.
Niet voor de likes, niet om te choqueren, gewoon zijn verhaal en wat er allemaal gebeurt.
Sociale media was een safe space voor mij, en ons.
Ik vertel gewoon.
Deel al eens een blog.
Deelde al eens over mijn wedervaren bij de psycholoog, deactiveerde mezelf of poste niks als het even niet ging. Of als ik in een vrijwillige opname zat.
Ik post geen foto's, nooit iemand moedwillig geschoffeerd. Ook mijn delen niet, we controleren dat dikwijls genoeg.
Ja, ik heb me ooit afgevraagd waarom men druk kan doen over de tettn van iemand, waar 10000 likes op komen en 1 kutopmerking die dan volledig wordt opgeblazen, en ik met 1000 volgers en moest zeggen dat ik een kanker diagnose had, niks, geen reacties.
En sindsdien is mijn safe space weg.
Want de ene na de andere vliegt zonder noemenswaardige reden in mijn nek. Uitgemaakt, uitgelachen,...
Ik heb altijd geprobeerd niet te reageren.
Maar laat dat nu net het moeilijke zijn, en wat ik had gehoopt wat mensen lazen.
Hoe dis werkt.
Dissociatieve persoonlijkheidsstoornis.
Maar niemand leest iets, of bijna niemand. Of ze snappen gewoon niet hoe het werkt, en doen vrolijk verder met diegenen die mij zonder reden aanvielen. Je moet dat maar kunnen plaatsen.
Ja, ik kan dat.
Zij niet.
Het grappige is, dat mensen zich druk maken die niks van mij weten, en sommigen laten zich gewoon opfokken door de veroorzakers van mijn probleem.
En we krijgen het niet opgelost.
Het systeem leeft op antwoorden, vragen en oplossingen.
Een copingmechanisme krijg je niet zomaar on hold.
Sociale media is gebaseerd op algoritme en de mopjes die je maakt of hoeveel selfies je deelt.
Iets nuttig daar gaan ze met de pletwals over.
Iemand met 5000 volgers mag iemand belachelijk maken, word je met 500 volgers belachelijk  gemaakt is er niks.
Ik snap nooit waarom het zo leuk is met een groep iemand er door te sleuren tot die zich niet meer op zijn plek voelt en niks heeft mis gedaan. En je zelfs druk maakt dat iemand reageert op iemand die hem pedo, aandachtshoer, stalker, ik zal die pot van een dochter van je wel eens leren wat een man is, je zult dat als kind wel zelf gezocht hebben, leugenaar,...
En zelfs in je dm komen zeiken over hoe jij je moet gedragen en wat je in je privé leven moet doen.
Maar te lomp is om te donderen.
Tja, nu ben ik effe mijn tweede houvast kwijt.
Mijn vriendin.
Niet dat iemand dat boeit op sociale media.
Want echtheid zal men nooit appreciëren.
Dus zet die 4 stipjes maar.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Den draad

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.
Meer lezen

met teveel

We zijn nog steeds met teveel... Persoonlijkheden, persoontje... En nog steeds boks ik als persoon tegen die persoontjes en bepalen ze mijn leven en dat van mijn omgeving. Ze hebben nu weer gezorgd dat ik mijn werk kwijt ben, ok de sfeer was niet goed meer, en dat dit redelijk impulsief werd opgelost. We trokken even Europa door met de auto. Tegen dat ik het zelf door had en weer mezelf werd zat ik al in Spanje met de auto, en was ik mijn werk kwijt. Ik weet dat het voor velen ongelooflijk ongeloofwaardig blijft, en iets om belachelijk te maken of zich druk in te maken. Maar als je ergens op hotel onder een andere naam staat, dan weet je dat je even niet jezelf was. Vanaf 4 november heb ik een nieuwe job, en kan ik hopelijk een paar jaar zonder triggers leven en ook mijn job, relaties eventueel enz behouden zonder dat iemand van de andere persoontjes er mee moeit. Dissociatie het blijft toch een ongezellig ding.
Meer lezen

laat mij gerust

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...
Meer lezen