labels

Sinds bij mij door de psycholoog labels worden geschrapt en men minder focust op medicatie gaat het beter met mijn Dis.

Ik ben redelijk ongehavend door deze paasperiode gesparteld, dit was ook al het geval met kerst.

De misdiagnoses worden door mijn psycholoog weg gestreept, ook borderline wat verwante kenmerken heeft is geschrapt.

Wat blijft over, OCD en een onderliggend Gilles de la Tourette wat een alter met zich meedraagt.

De vroegere diagnose Schizofrenie is helemaal van tafel geveegd, wat ik echt een lastige diagnose vond omdat ik het nooit zo ervaren had, en het knap lastig was om verder te gaan met die diagnose.

Hoogsensitiviteit blijft nog steeds mee deel uitmaken van de diagnose, maar de concentratie ligt bij de psycholoog vooral bij de Dis en Ocd.

Waarom waren er veel misdiagnoses bij mij, wel omdat er veel therapeuten nog steeds de stoornis niet voor vol nemen, of er niet in geloven. En ook omdat er nog steeds teveel mensen zelfdiagnose doen, en op YouTube en andere sociale media maar wat droppen over een stoornis die ze niet hebben. Één raad, als je het vermoeden hebt. Zoek hulp. Met dis krijg je mits een goed therapeut voorrang op iedereen, gezien de aard van de stoornis.

Maar stop aub met te doen alsof je iets hebt wat er niet is, de reden dat ik geen filmpjes post of geen foto's op sociale media gooi, gewoon schrijf over wat er gebeurd vind ik al een hele stap. Ik wil gewoon dat mensen de stoornis leren kennen. Niet mij zien als iemand die aandacht zoekt. Maar natuurlijk is bij velen iets posten wat ze niet snappen al aandacht zoeken natuurlijk.

Maar, dus ik hoor geen stemmen. De stemmen zitten in mij en nemen soms het ganse systeem over. Het zijn ook niet mijn gedachten en zeker niet mijn gedachtengang. Het is gewoon irritant om mee te leven en ook om uit te leggen. Op twitter ben ik er al met gestopt omdat mensen het toch niet willen begrijpen.

Switchen is dus een overname van mijn persoon door een ander persoon, en dat werkt heel beangstigend dat je daar geen controle over hebt en ook niet wat ze doen. En vooral omdat je de duur en het moment totaal niet onder controle hebt.

Soms hoor ik een overname, en dat is echt een raar gevoel, maar meestal weet ik het zelfs niet.

Het zinnetje "dat weet ik niet, dat heb ik niet gezegd" is al heel mijn leven een rode draad. Het verschil is dat ik nu weet waarom.

Het is wel heel vermoeiend om elke dag op te tornen tegen alters, zeker op dagen rond feestdagen. Maar het lukt me steeds beter. En minder vermoeidheid zorgt voor betere werking van het systeem en minder overnames door CP alters.

Het is en blijft vooral moeilijk voor mezelf, ik heb het nog nooit iemand moeilijk gemaakt of toch niet iemand die niet te dicht bij ons staat. Ik blijf het nog steeds raar vinden dat mensen op sociale media zich tegen me keerden zonder reden.

Het is gewoon moeilijk voor mij, als host, zeker als er veel triggers in bepaalde periodes zijn. Triggers die vooral invloed hebben op CP alters. Maar het rustiger worden heb ik vooral te danken aan mijn psycholoog die echt weet wat ze doet, maar echt genezen zal ik nooit. Daar is het trauma te groot voor. Ik blijf ook wel op dagen als vandaag weg waar mensen zijn, of toch zoveel mogelijk, ook al is de kans dat ik switch in het openbaar nihil.

Al heb ik vorig jaar een dissociatieve aanval gehad op een openbare plaats, maar dit was éénmalig en sindsdien niet meer gebeurd.

Als een switch gebeurd zal het ook niet opvallen. De mensen die op sociale media filmpjes zetten waar ze op commando switchen of weet ik veel maken het net moeilijk voor mij om geloofwaardig over te komen. Net als voor anderen die dis hebben.

Dus nog eens, stop met zelfdiagnose en te doen alsof. Je wil de stoornis echt niet hebben.

Ik heb ook geen stemmingswisselingen, we zijn wie we zijn, maar telkens een andere persoon als er een switch is. Maar we zijn of goed of slecht gezind, er zijn enkel andere meningen als het gebeurt.

Kortom ik werk hard, ik wil er niet mee opvallen, ik wil gewoon laten weten dat het bestaat.

Je zal van mij geen filmpjes zien, en ook geen foto's.

Ik wil gewoon vertellen wat de oorzaak is en gevolg en uit te leggen dat mits begrip en een goede structuur die je zelf oplegt en hulp zoeken je als dis patiënt ver kunt komen zonder aandacht op te eisen.

Maar in deze tijden wordt dat blijkbaar wel verwacht en dat is spijtig, dat iets onder de aandacht brengen niet kan zonder aandachtshoer te zijn.