dis en relaties: hoe alters dingen complex maken

Ik heb het effe moeilijk.

Opnieuw het nieuws dat ik een tumor heb is niet echt moeilijk, ondertussen is er al een soort van berusting in de groep alters en mezelf.

Maar een ex, die nu een vriendin is zorgt voor conflict. Zij kan daar niet aan doen, en eigenlijk ik ook niet.

Ze heeft mij geholpen om gisteren mee de stap naar het ziekenhuis te maken. Eigenlijk hadden we afgesproken elkaar niet meer echt te zien. Enkel nog via Whatsapp soms eens praten. Maar omdat ze er nu echt voor mij wou zijn kwam ze speciaal van Straatsburg naar hier om mee te gaan en als het moest mijn handje vast te houden.

Ze is echt super...mooi en alles.

Het klikt... Maar de vorige keer was het compleet mis gelopen door alters. En dus was het mijn beslissing om haar niet meer te zien. Iets waar zij het toen heel moeilijk mee had. 

Maar ik wil GEEN RELATIE meer. Ze gaat dit ook lezen, dus ik ga wat letten op hoe ik alles verwoord.

Dus gisteren heel de dag samen, en echt ze zorgt voor mij, en ze weet wat mijn alters zijn en wat ze kunnen veroorzaken.

Maar waar is het dan mis gelopen. Toen ik heel moe was van de dag en al een kleine ingreep.

Maar 's avonds moet ik een switch gemaakt hebben die ze niet echt had opgemerkt. En ze geeft ook toe dat ze zelf wel een move had gemaakt. Onbewust maar de aantrekkingskracht is erg aanwezig soms zegt ze.

Ze geeft haar fout en aandeel toe, want ik zelf geef al heel de tijd een NEE mee.

Maar dit is dus veranderd in de loop van de avond.

En dat ligt wel volledig aan mij en mijn alters, ook al heb ik daar totaal geen controle over.

Jammer genoeg.

Maar 's morgens werd ik dan wakker met haar tegen mij. En ze was zich van geen kwaad bewust, want ze dacht dat ik het echt wist.

Dus klote.

Ik durfde het eerst niet toegeven, maar na nog wat kussen en andere dingen ben ik het gesprek aangegaan. 

Ze heeft dan direct gezegd dat haar signalen naar mij en ook hoe ze zich 's avonds gedroeg mij waarschijnlijk heeft doen afsluiten en switchen.

Ze is zelf psycholoog die me ooit begeleiding gaf, dus ze zag direct in dat ze mij verkeerd had gelezen.

Ik voel mij nu echt kut, want ik wou echt de boot afhouden en het op vriendschappelijke basis te houden. Net om haar niet te kwetsen omdat ik ze graag zie.

Ik vertrouw mezelf nog niet, dus geen relatie.

We hebben dit nu echt uitgepraat bij de psycholoog die mij nu begeleidt, en we gaan elk appart onze gang blijven gaan. Maar we laten het gewoon zijn gang gaan als we samen zijn.

Maar ik voel me nu echt slecht over dat mijn alters toch niet altijd te vertrouwen zijn. Ook al doen ze niet echt iets verkeerd. Enkel is het blijkbaar nog steeds moeilijk te herkennen zelfs voor iemand die echt bij mij is.

Dus je weet nooit als buitenstaander tegen wie je praat soms. Meestal tegenwoordig, ik. Maar soms bij stress, net zoals vorige keer bij de chemo behandeling, soms mijn alter teveel naar voor.