mijn identiteiten

even kwijt zijn in je leven. Het is wat als je weer weken van zijn kwijt bent en toch weer antwoorden moet geven op dingen die je zei of deed in het dagelijks leven. Uiteindelijk valt alles wel weer op zijn plaats en zijn er geen katjes verdronken. Maar het blijft toch een onaangename bijwerking van Dis, een onzichtbare ziekte die ik nooit echt zal uitgelegd krijgen aan andere personen of hoe ik dat beleef. Maar zoals een dichte vriend zei, beter één persoon met meer dan 15 vriendelijke persoonlijkheden in zich dan 1 onnozelaar of onnozele geit die je de kast opjaagt door hun gedrag of manier van zijn. Uiteindelijk komt dan alles bij ons wel weer op zijn plaats al vinden velen de wissels in denken en gedrag nogal eens wereldvreemd.

Kerkleiders, geestelijken... dat 80% homoseksuele daden stelt zal mij worst wezen, ieder zijn leven. Maar wat mij irriteert aan de kerk is hun macht over mensen en dan vooral kinderen. Als ex slachtoffer van de katholieke kerk word ik er ziek van dat deze nog steeds niets heeft gedaan aan misbruik binnen de kerk of er tenminste paal en perk aan probeert te stellen. Liever zou ik heel de instelling kerk wereldwijd zien verdwijnen, ik was daarom echt blij dat deze rond de pot draaiende paus verdween. Nu kan het enkel nog slechter, want het kan nog erger en conservatiever worden natuurlijk. En misschien wel zo een vies mannetje aan de macht die later blijkt niet met zijn pootjes van kindjes kon blijven, die de vrouw als nog minder ziet dan een huisdier,... Ik snap gelovigen niet, en zeker niet omdat er niks boven ons bestaat en al zeker niet omdat ze net staan voor slechte dingen. Vrouwen mogen niks, abortus mag niet, kindermisbruik,... Om dan nog te zwijgen over hun verleden. Ik hoop nu ...

Ik heb een alter die als zij verschijnt, mijn dochter beschouwt als haar beste vriendin. Is dat raar? Nee. Er zijn duizenden ouders die hun kinderen beschouwen als beste vriend of vriendin. Doe ik daar iets verkeerd mee, nee. Mijn dochter heeft er geen last van, ze heeft dit ook snel door en zegt zelfs dat het wel eens leuk is. Soms denkt een alter dat ik nog een café of een winkel heb en kom ik uit op voorbereidingen voor deze zaken. Is dat erg? Nee.  Soms vertrek ik zo maar ergens naartoe. Weet de betreffende alter wat hij of zij doet, ja. Weet ik het, nee. Is dat erg? Nee. Tegen sommige mensen komt die alter tevoorschijn, bij anderen een andere. Is dat erg? Nee. Soms wordt een alter boos over een gebeurtenis. Is dat erg? Nee. Soms zal je het wel verdiend hebben dat ze boos zijn. Is het voor iemand lastig dat ik met alters moet leven, ja, maar enkel voor mij. Niemand heeft er echt last van, enkel ik. Dus echt laat me gerust als je de niet in gelooft. Ook al heb ik officiële diagn...

Waarom zijn het steeds dezelfde personen die opduiken om mensen op sociale media aan te pakken die mentale, fysieke of geldproblemen hebben en hier over durven praten. Ik merk het zo dikwijls en er zit een lijn in. Achteraf kunnen ze er blijkbaar nooit tegen dat je hen terug aanpakt. Is dit jaloers zijn, is dat slecht neergekomen zijn na een val uit de wieg? Is dat bekrompenheid?  Meestal vinden ze elkaar ook en versterkt hun gedrag. En verzamelen zo een ganse groep meelopers rond zich want de enkeling staat nooit zo sterk als hun. Ik blijf het de meest zielige kant van sociale media vinden, zeker omdat ze zelf meestal heel veel drama kunnen maken. Zelf zit mijn hoofd nu weer op volle toeren te draaien wat ik zou kunnen mis gezegd hebben, en kom tot de conclusie dat lomp negeren het beste is.

Hoe voelt iemand zich die als kind jaren misbruikt is en aangerand, als iemand tegen hem zegt dat hij een pedofiel is als hij iets schrijft over zijn kinderen? Hoe voelt iemand zich die nog nooit iemand gestalkt heeft, of nog nooit iemand iets gestuurd heeft dat ongepast is. Maar zelf wel jaren gestalkt is door een zotte klant uit zijn café. En nadat zijn nog levende misbruiker en tevens neef zijn enkelband kwijt was en zich niet aan de voorwaarden hield, en aan de deur stond. En dan zomaar uit het niks stalker wordt genoemd. Echt tot nu toe, nog steeds niet weet waarom. Maar wel nu al paar keer stalker werd genoemd. Hoe voelt iemand zich die konijnen verzorgt en opvangt voor iemand die ook kippen en andere huisdieren red uit erbarmelijke toestanden. En daarvan met pijn in het hart soms een diertje echt moet laten gaan. Maar er tientallen red, en terug handtam een andere thuis kan geven. Maar dan een moordenaar genoemd wordt. Hoe voelt iemand zich die elke dag gewoon uitlegt wat zijn s...

Ik heb nieuw werk, al een tijdje. Het is zwaar maar de moeite. Ik werk met jongeren binnen een moeilijke thuissituatie, en vooral met jongeren die grensoverschrijdend gedrag en misbruik binnen de familiale sfeer ervaren. Ik probeer door mijn eigen verleden van misbruik een impact te hebben en hen de hulp te bieden en tips te geven hoe daar mee om te gaan. Hoe zij een impact kunnen hebben op de samenleving en hoe zij hun leven kunnen verderzetten. Bijna elke dag of nacht ga ik werken, vol goede moed. En probeer ik hen een warme ervaring te geven binnen een leefgroep. Er elke dag te staan. Mijn impact was klein, eerder 0. Heb door mijn openheid meer vrienden verloren dan gewonnen, op sociale media uitgespuwd door een impact te willen hebben die ik niet altijd even goed verwoorde. Maar nu help ik een deel jongeren en dat werkt. Ik ben al snel opgeklommen binnen het team als persoonlijk begeleider van een paar jongeren. Het is heel zwaar werk, ook mijn dissociatieve stoornis helpt natuurli...